Odnosi się to również do potrącenia, co potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 9 marca 2016r., II CSK 354/15.
Wydanym w postępowaniu upominawczym nakazem zapłaty pozwana spółka z o.o. została zobowiązana do zapłaty określonej kwoty na rzecz innej spółki z o.o. będącej stroną powodową. 30 grudnia 2013 r. do sądu wpłynął sprzeciw od nakazu zapłaty, z zachowaniem ustawowych terminów przewidzianych dla tej czynności. Pozwana zakwestionowała powództwo i wniosła o jego oddalenie w całości. Pismem z 16 kwietnia 2014 r. w toku dalszego postepowania, powołując się na swoje oświadczenie o potrąceniu skierowane do powódki 27 marca 2014 r., pozwana podniosła zarzut potrącenia swoich wierzytelności z roszczeniami wskazanymi w pozwie. Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 6 maja 2014 r. nie uwzględnił jednak zarzutu potrącenia, gdyż uznał go za spóźniony. Swoje twierdzenie sąd oparł na art. 503 § 1 k.p.c., na podstawie którego uznał, że zarzut potrącenia w przypadku pozwanej należało podnieść już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Zdaniem sądu na pozwanej ciążył bowiem obowiązek zgłoszenia wszelkich zarzutów przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy pod rygorem ich utraty w dalszym postepowaniu. Nadto sąd uznał, iż pozwana mogła już wcześniej złożyć oświadczenie o potrąceniu, albowiem faktury dokumentujące wysokość jej roszczeń zostały wystawione przed upływem terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty w sprawie. Orzekający w drugiej instancji sąd apelacyjny podzielił ustalenia i wnioski prawne sądu pierwszej instancji i z tego tytułu oddalił apelację pozwanej.