Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 września 2017r. (II FSK 2054/15).
Spółka z o.o. zajmuje się sprzedażą odzieży, obuwia oraz akcesoriów sportowych w wynajmowanych w tym celu lokalach. Gdy działalność danego punktu handlowego jest nierentowna, spółka podejmuje decyzję o jego zamknięciu przed upływem okresu na jaki została zawarta umowa najmu. W związku z tym, że umowa najmu przewiduje kary z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, spółka zwróciła się z pytaniem do organu, czy kara zapłacona z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka wskazała, że mimo iż kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy nie mieści się w katalogu z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, to zasadność jej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należy rozpatrywać na zasadach ogólnych, czyli pod kątem poniesienia wydatku w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodów. Zapłata kary z tytułu rozwiązania umowy najmu przed upływem okresu jej wygaśnięcia ma na celu zabezpieczenie źródła przychodów poprzez eliminację kosztów, których dalsze ponoszenie byłoby niecelowe z punktu widzenia spółki.
Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. W ocenie organu, przedstawiony cel nie mieścił się w ustawowym pojęciu „zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów", ponieważ każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by w ten sposób przenosić na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.
Sprawa trafiła do WSA w Krakowie, który w wyroku z 5 lutego 2015 r. (I SA/Kr 2/15) nie zgodził się ze stanowiskiem organu i uchylił zaskarżoną interpretację. W ocenie sądu organ dokonał bardzo formalistycznej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w sposób całkowicie oderwany od realiów gospodarczych funkcjonowania podatników prowadzących działalność gospodarczą.