Aktualizacja miała polegać na wprowadzeniu do ewidencji gruntów i budynków „pełnej rzeczywistej powierzchni gruntu w oparciu o uchwałę Prezydium Rady Narodowej z 1960 r. oraz akt notarialny z 1961 r.". Zdaniem wnioskodawcy powierzchnia gruntu, określona w ewidencji, została zaniżona w stosunku do rzeczywistej – co ma znaczenie przy przekształcaniu prawa użytkowania nieruchomości we własność. Wnioskodawca nie przedłożył jednak żadnego dokumentu, który dotyczyłby zmiany granic działki, decydujących o jej powierzchni.
Czytaj więcej
Rada gminy uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien pamiętać, że musi być on zgodny ze studium. Niespójność pomiędzy tymi dwoma dokumentami ma poważne konsekwencje.
Prezydent miasta odmówił dokonania żądanej korekty, a wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego utrzymał decyzję w mocy. Zdaniem obu organów w zasobie danych ewidencyjnych, prowadzonym na podstawie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia wykonawczego ministra rozwoju regionalnego i budownictwa, brak jest dokumentów źródłowych, które mogłyby stać się podstawą do zmiany przebiegu granic działki – a w konsekwencji do zmiany jej powierzchni. Rejestracyjny charakter ewidencji wyklucza dokonywanie zmian, które nie wynikają wprost z dokumentów źródłowych lub które powinny być rozstrzygnięte w drodze cywilnego sporu o własność – stwierdził wojewódzki inspektor. Przy określaniu powierzchni tej konkretnej działki dokumentem źródłowym był protokół z 1986 r., ustalający granice i właścicieli wskazanej nieruchomości.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie właściciel posesji zarzucił, że w uzasadnieniu odmownej decyzji nie wykazano istnienia jakichkolwiek wytycznych lub podstaw prawnych, na mocy których dokonano pomiaru nieruchomości, wskazującego istotną różnicę z wcześniejszym pomiarem, ujawnionym w akcie notarialnym z 1961 r., dotyczącym tej samej nieruchomości.
Zarzuty okazały się niezasadne – ocenił sąd, oddalając skargę. – Skarżący nie przedłożył organowi ewidencyjnemu żadnego dokumentu dotyczącego zmiany przebiegu granic działki, decydujących o powierzchni nieruchomości. Takimi dowodami nie mogły być historyczne dokumenty z lat 60., gdyż w 1986 r. nastąpiła aktualizacja danych na podstawie protokołu ustalającego granice oraz właścicieli lub władających nieruchomościami we wskazanym obrębie ewidencyjnym – uzasadniała wyrok sędzia sprawozdawca Iwona Ścieszka. Organ ewidencyjny, mający charakter techniczno-informacyjny, nie może merytorycznie korygować wpisów w ewidencji na podstawie powtórnej oceny archiwalnych dokumentów.
