Anna Seniuk kończy 70 lat

Anna Seniuk, która w maju otrzymała Wielką Nagrodę Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012”, mówiła "Rz" o swoich najciekawszych rolach w telewizyjnych spektaklach

Publikacja: 17.11.2012 07:00

Anna Seniuk

Anna Seniuk

Foto: Fotorzepa, Piotr Wittman Piotr Wittman

70 lat kończy dziś Anna Seniuk. Wywiad z archiwum "Rzeczpospolitej", maj 2012

Dostała pani Wielką Nagrodę Festiwalu Dwa Teatry, tymczasem w ostatniej dekadzie zagrała pani w nim tylko trzy razy, ostatnio w 2008 r. Czy nagroda jest wołaniem o pani powrót?

Anna Seniuk:

A może to nagroda za moją nieobecność? Dziesięć lat temu weszłam w rolę Fiokły po Irenie Kwiatkowskiej, co było dla mnie wyzwaniem i zaszczytem.

Ale nic za tym nie poszło.

Mimo wszystko mam poczucie spełnienia, bo był czas, w którym nie wychodziłam ze studia TV. Kończyłam próbę i spieszyłam się na następne nagranie.

A czy kiedy grała pani w 1976 r. w pierwszym „Ożenku" Ewy Bonackiej z Michnikowskim, Wołłejką, Kobuszewskim, Pokorą, Turkiem i Brusikiewiczem – miała pani świadomość, że powstaje superprodukcja?

Chyba nie. Ewa Bonacka po prostu zaufała aktorom, którzy znakomicie czuli formę i styl komedii Gogola.

W „Rewizorze" Gruzy wystąpiła pani u boku Tadeusza Łomnickiego.

Myślę, że to było brawurowe przedstawienie. Pierwszy raz spotkałam się z Łomnickim w telewizyjnym „Poskromieniu złośnicy" Hübnera. Weszłam na plan spięta, on łaskawie na mnie spojrzał, wyciągnął rękę, powiedział „Mów mi Tadek" i patrzył, jak zareaguję. Oblałam się zimnym potem i parę lat musiało minąć, zanim odważyłam się do Łomnickiego powiedzieć po imieniu. Był wtedy bogiem, miał najlepszy okres. Potem wiele razy występowaliśmy razem, m.in. w „Zemście" w Teatrze Polskim. Kiedy schodziłam w kulisy, grał swoją scenę. Mogąc podziwiać wielkiego aktora na żywo, nie szłam do garderoby, tylko przyglądałam mu się z boku. Widział to, sprawiało mu to przyjemność, więc grał dla widowni i dla mnie. Pewnego wieczoru poproszono mnie do telefonu i zabrakło mnie w kulisach. Tadeusz pół żartem, pół serio zrobił mi awanturę. Chyba nie podobało mu się, że już nie jest podziwiany...

W słynnym „Trądzie w Pałacu Sprawiedliwości" partnerowała pani Gustawowi Holoubkowi.

To była moja pierwsza rola po przenosinach z Krakowa do Warszawy. Nie wiem, jak to się stało, że Holoubek mnie zaangażował. Nic nie pamiętam, ponieważ byłam kompletnie sparaliżowana obecnością jego i Henryka Borowskiego. Czułam się okropnie. Każde moje wejście na plan było okupione rozpaczą, że nie dam rady poprowadzić z nimi dialogu.

Nie widać tego.

Z moich ról najbardziej cenię Pchłę Szachrajkę – postać dla dzieci i dla dorosłych

A ja cierpiałam, nawet jak oglądałam siebie w tym spektaklu po latach.

Pierwsze pani przedstawienia telewizyjne reżyserował Zygmunt Hübner.

Był moim dyrektorem w Starym Teatrze i od początku czułam jego opiekę. Kiedy angażował młodych aktorów, na przykład mnie i Janka Nowickiego, brał za nich pełną odpowiedzialność. Wiedział, jak nas prowadzić, miałam wielkie szczęście. Graliśmy premierę za premierą.

Trudno zapomnieć o „Brzechwie dzieciom" w reżyserii Macieja Wojtyszki.

Pamiętam, że zadzwonił do mnie pewien młody reżyser – Wojtyszko. Czułam, że wierci się przy telefonie niespokojny i krępuje powiedzieć wprost, jaką ma rolę do zaproponowania. W końcu przymuszony wyznał, że chce, bym zagrała... pchłę. Pchłę Szachrajkę.

Z największą przyjemnością! Miał na tę bajkę pomysł – aby była dla dzieci i dla dorosłych. Z moich ról cenię ją sobie najbardziej. Dzięki Wojtyszce było prawe idealnie. Domagał się unikania infantylności i żądał grania pełnokrwistych postaci. Od tamtej pory występuję w spektaklach dla dzieci, aranżuję je albo reżyseruję. Szachrajka towarzyszy mi do dziś. Powstała świetna płyta z muzyką Macieja Małeckiego. Graliśmy „Pchłę" w Powszechnym, a ostatnio wystawiłam ją w Muzeum Literatury w Warszawie z dwójką aktorów, bez kostiumów i scenografii. Ćwiczymy wyobraźnię dzieci, rozleniwionych telewizyjnymi „gotowcami". Maluchy się wciągają! Jedzą wyimaginowane ciastka, podnoszą nieistniejące ciężary, wyruszają w podróż koleją.

Otrzymuje pani nagrodę ex aequo z Jerzym Stuhrem, z którym spotkaliście się w pamiętnym „Ich czworo".

Bardzo cenię Zapolską, miałam też zaszczyt wtedy się spotkać z reżyserem Tomaszem Zygadłą. Potrafił odczytać naszą małą klasykę na nowo, wydobył z jej tekstu zupełnie nowe treści, odrzucając stereotypy.

U Zygadły grała pani zawsze krwiste postaci, również w „Dulskiej", „Przychodzi mężczyzna do kobiety", „Mutanci", „Moskwie-Pietuszkach", „Po tamtej stronie".

Byłam jedną z nielicznych osób, które zawsze pracowały z Tomkiem. Kiedy wiedziałam, że będzie reżyserował w Teatrze Telewizji, byłam spokojna o rolę. Miałam swojego reżysera, który we mnie wierzył. Bez niego czuję się teraz zagubiona. Jeszcze kiedy żył, błagaliśmy decydentów, żeby wystawić „Śmierć Felicjana", nowelę Zapolskiej o śmierci męża Dulskiej. Bezskutecznie.

Już za dwa tygodnie Teatr TV pokaże „Next-Ex" Juliusza Machulskiego. Kogo pani zagrała?

Mamuśkę, teściową, dynamiczną, z tupetem, która zawsze pojawia się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze i robi dużo szumu. Ucieszyłam się z tej charakterystycznej roli, bo mogłam sobie poszaleć. Ale marzę o klasyce. Ostatnio przygotowaliśmy z młodzieżą w Akademii Teatralnej „Zemstę". Od dechy do dechy, za karę! – bo jakoś była im mało znana. Nie było łatwo, ale myślę, że są zachwyceni, a niektóre cytaty z „Zemsty" weszły już nawet na stałe do ich słownika.

Maj 2012

70 lat kończy dziś Anna Seniuk. Wywiad z archiwum "Rzeczpospolitej", maj 2012

Dostała pani Wielką Nagrodę Festiwalu Dwa Teatry, tymczasem w ostatniej dekadzie zagrała pani w nim tylko trzy razy, ostatnio w 2008 r. Czy nagroda jest wołaniem o pani powrót?

Pozostało 95% artykułu
Kultura
Warszawa: Majówka w Łazienkach Królewskich
Kultura
Plenerowa wystawa rzeźb Pawła Orłowskiego w Ogrodach Królewskich na Wawelu
Kultura
Powrót strat wojennych do Muzeum Zamkowego w Malborku
Kultura
Decyzje Bartłomieja Sienkiewicza: dymisja i eurowybory
Kultura
Odnowiony Pałac Rzeczypospolitej zaprezentuje zbiory Biblioteki Narodowej
Materiał Promocyjny
Dzięki akcesji PKB Polski się podwoił