Zgodnie z art. 138 par. 2a kodeksu postępowania administracyjnego, w przypadku, gdy organ w pierwszej instancji dokonał w zaskarżonej decyzji błędnej wykładni przepisów prawa, które mogą znaleźć zastosowanie w sprawie, to w decyzji organ odwoławczy może określić również wytyczne w zakresie tej wykładni. Chodzi tutaj oczywiście tylko o decyzje organów w odwoławczych, w ramach których decyzja organu pierwszej instancji jest uchylana i przekazywana organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia (art. 138 par. 2 kodeksu postępowania administracyjnego).
Wspomniany wyżej przepis zawiera próbę szerszego powiązania działania organów administracji publicznej z wykładnią przepisów wynikającą z tez orzecznictwa i doktryny. Na tej podstawie organ odwoławczy może organowi pierwszej instancji „narzucić" określoną interpretację danego przepisu. Organ pierwszej instancji, nawet jeżeli się z tym nie zgadza, będzie powyższym związany. Następnie, jeżeli strona postępowania nie będzie zadowolona z decyzji organu pierwszej instancji i z dokonanej przez ten organ (narzuconej mu) wykładni, może wnieść odwołanie. Oczywiście, szansa uwzględnienia tego odwołania będzie znikoma, ale na wydaną przez organ odwoławczy decyzję można wnieść następnie skargę do sądu administracyjnego i na tym etapie próbować przekonywać sąd do nieprawidłowości w zakresie dokonanej wykładni. Przy czym - patrząc na wcześniejszy etap sprawy postępowania można wskazać, że strona może zadziałać również w tedy, gdy zostanie wydana decyzja organu odwoławczego, w której to organ przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Na taką decyzję można wnieść sprzeciw do sądu administracyjnego, który może być bardzo szybko rozpatrzony. Przedmiotem sprzeciwu może być również zaproponowana przez organ odwoławczy wykładnia danego przepisu.
W związku z powyższym ważne jest - zwłaszcza dla organu odwoławczego, aby podane przez niego wytyczne w zakresie wykładni były jasne, niebudzące wątpliwości oraz wykazane poprzez tezy orzecznictwa i doktryny.
podstawa prawna: art. 138 par. 2 a ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 23 ze zm.)
