Nowy prezydent trzymał w poniedziałek Francuzów w napięciu przez kilka godzin. W końcu tuż przed 15.00 rzecznik prezydenta wyszedł na dziedziniec Pałacu Elizejskiego i w trakcie konferencji prasowej, która trwała 10 sekund, ogłosił nazwisko nowego premiera: Edouard Philippe.
– Macron próbował skaptować Alaina Juppégo lub któregoś z baronów Republikanów. Ale natknął się na mur. Prawica dopiero po wyborach parlamentarnych w czerwcu chce negocjować z prezydentem z pozycji siły. Stanęło więc na polityku drugiego sortu, to porażka – mówi „Rzeczpospolitej" Guy Sorman, wybitny francuski politolog.
Philippe, dotychczas mer 200-tysięcznego, portowego Hawru, należy do konserwatywnej partii Republikanie. W przeszłości był jednak wychowankiem socjalistycznego, reformatorskiego premiera Michela Rocarda. I tak jak Emmanuel Macron jest absolwentem prestiżowych francuskich szkół. Teoretycznie jego biografia znakomicie pasuje więc do wizji prezydenta, który chce przełamać głęboki podział sceny politycznej na prawicę i lewicę, aby, jak to zrobili już kilkanaście lat temu Niemcy, wynegocjować tak potrzebne Francji reformy gospodarcze.
Tyle że jak podkreśla Sorman: tu nie było żadnych negocjacji, Macron jak niegdyś Bonaparte próbuje błyskawicznymi decyzjami wszystkich zaskoczyć i postawić na swoim. Wyrwać z partii Republikanie czołowe postacie, doprowadzić do podziału ugrupowania i przejąć kontrolę nad sceną polityczną.
Z wielkim poprzednikiem Macrona łączy nie tylko strategia polityczna. Do najwyższego urzędu w państwie doszli w podobnym wieku: Bonaparte koronował się na cesarza Francuzów w wieku 35 lat, obecny prezydent ma ich tylko o cztery więcej. Mają też podobny, niezbyt imponujący wzrost: Napoleon był tylko o 4 cm niższy (mierzył 169 cm). No i tak jak Bonaparte Macron najwyraźniej ma zamiłowanie do pompatycznych spektakli jednego aktora, rzecz jasna z własną osobą w roli głównej.
