Prezydent Recep Erdogan nie przebiera w słowach: „od kiedy Turcja otworzyła granice, setki tysięcy migrantów wyruszyły w drogę do Europy, wkrótce będą ich miliony". Turecki przywódca wie, że gdy szaleje epidemia koronawirusa, a skrajna prawica jest na fali w niemal całej UE, nie ma lepszego sposobu, aby wymusić na Brukseli większą pomoc humanitarną i wsparcie dla uderzenia w reżim Asada.
Na Europę padł więc blady strach. Poważny kandydat na szefa CDU i następcę kanclerz Merkel Friedrich Merz od razu zaapelował do imigrantów: „nie przybywajcie do Niemiec, nie możemy was tu przyjąć!".
Korespondenci „New York Timesa", Bloomberga i innych zachodnich mediów relacjonują jednak, że turecko-grecką granicę próbuje sforsować zdecydowanie mniej osób, niż mówi Erdogan, a wielu z nich to nie syryjscy uchodźcy, tylko szukający lepszego życia przyjezdni z całego świata, którzy od lat czekali na taką sposobność w Stambule i innych miastach Turcji.
Jakby zadając kłam słowom Friedricha Merza, właśnie 2 marca w Niemczech weszło w życie nowe prawo imigracyjne, które szeroko otwiera rynek pracy dla imigrantów spoza Europy. Będą mogli podjąć taką pracę, którą byłby zainteresowany Niemiec lub obywatel któregoś z innych krajów „27". Prawo do osiedlania się nad Szprewą uzyskają także ci, którzy mają fach w ręku bez ukończenia studiów. A po dwóch latach uzyskają prawo do stałego pobytu. Balansujące na skraju recesji Niemcy chcą w ten sposób obsadzić przynajmniej milion wakatów, bez czego gospodarka nie ruszy z kopyta.
Hipokryzja wobec obcych nie jest jednak w dzisiejszej Europie niemiecką specjalnością. Przeciwnie, to reguła, którą stosują prawie wszystkie kraje Unii. Jednym z nich jest Francja, gdzie Emmanuel Macron zapowiedział wprowadzenie reformy, która „przywróci kontrolę nad imigracją". Mniej rozwodził się nad tym, że obok obostrzeń w dostępie do służby zdrowia i zabezpieczeń socjalnych po raz pierwszy wprowadzi ona poważne kontyngenty dla imigrantów spoza Unii chcących pracować w sektorach, gdzie brakuje rąk do pracy.
