Zbigniew Osiński poznał Jerzego Grotowskiego w 1962 roku podczas gościnnych prezentacji „Akropolis” w Poznaniu. Spotkanie to przerodziło się w jego życiowa fascynację.
Teatrowi i praktyce Grotowskiego poświęcił wiele pionierskich studiów i fundamentalnych książek, takich jak „Grotowski i jego Laboratorium” (1980), „Grotowski wytycza trasy. Studia i szkice” (1993), „Teatr 13 Rzędów i Teatr laboratorium 13 Rzędów" (1997), „Jerzy Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty” (2009; tom 1 – wydanie drugie zmienione, wydanie pierwsze – 1998; tom 2 – Prace z lat 1999–2009). A także popularne opracowanie „Laboratorium Grotowskiego” (wspólnie z Tadeuszem Burzyńskim, 1978). Razem z Januszem Deglerem opracował i przygotował do druku bardzo ważny tom Jerzego Grotowskiego „Teksty z lat 1965–1969” (wydanie I: 1989, wydanie II 1990).
Był projektodawca i pierwszym dyrektorem powołanego w 1990 roku Ośrodka Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych (dziś Instytutu im. Jerzego Grotowskiego). Kierował nim od 1990 do 2004 roku.
Interesowały go równocześnie wszelkie odmiany teatru poszukującego i eksperymentalnego, m.in. teatr Reduta Juliana Osterwy i Mieczysława Limanowskiego, teatr Wilama Horzycy, Wacława Radulskiego, Ireny i Tadeusza Byrskich, Konrada Swinarskiego, działania Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, teatry laboratoryjne i awangarda teatralna, czy teatr orientalny. Do jego znaczących książek należą też„Teatr Dionizosa. Romantyzm w polskim teatrze współczesnym”, „Pamięć Reduty. Osterwa, Limanowski, Grotowski”. W latach 1966/ 1967 współpracował z Teatrem Ósmego Dnia w Poznaniu, w którym wyreżyserował „Warszawiankę” według Stanisława Wyspiańskiego.,
W 2015 roku przekazał swe cenne archiwum do zbiorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, zawierające dokumentację dotyczącą życia i dorobku Jerzego Grotowskiego i działalności Teatru Laboratorium oraz korespondencję z wieloma ważnymi postaciami ze świata teatru i teatrologii z Polski i zagranicy, m.in Eugenio Barbą, Erwinem Axerem, Jerzym Jarockim, Barbarą i Konradem Swinarskimi
