Prace pochodzą ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. Są jednymi z najcenniejszych japońskich grafik w polskiej kolekcji. Japońskie grafiki są opowieścią o kobiecie, jej wdzięku, emocjach, ekstazie i uniesieniach. Zaprezentowany jest ideał kobieciej urody i to, w jaki sposób zmieniał się on na przestrzeni XVII-XIX wieku, w oparciu o modne desenie wzorzystych kimon, a także charakterystyczne japońskie fryzury, definiujące wiek, profesję i stan.
Na ekspozycji znalazło się blisko sto drzeworytów z epoki Edo przypadającej na lata (1603-1868). Główną bohaterką jest kobieta (jap. onna), sportretowana przez japońskich mistrzów tej klasy co Suzuki Harunobu, zwany ojcem barwnego drzeworytu, Torii Kiyonaga czy założyciela szkoły Utagawa - mistrza Toyokuni, który nadawał swoim modelkom subtelnie wyszczuplone proporcje. Są też prace Kitagawy Utamaro przedstawiciela tzw. złotego okresu drzeworytu.
Artyści z epoki Edo, stworzyli m.in. wizerunek kobiety-matki w relacjach z dziećmi [jap. boshi-e], kobiety wojowniczki zwanej po japońsku onna bugeisha czy aktorskich yakusha-e, które przedstawiają aktorów teatru kabuki odtwarzających kobiece role. Japońskie kobiety są też bohaterkami świata metafizycznego, gdzie zjawy transcendentnych wyobrażeń kuszą, straszą i niepokoją.
Wystawa w Łazienkach wprowadzi nas w świat historii miłosnych, skomplikowanych losów kochanków i wątków dramatycznie kończących się np. podwójnym samobójstwem (jap. shinju-mono). Postaci sportretowane zostały w chwili wzajemnego zauroczenia, delikatnych spojrzeń i subtelnych gestów. Ważnym przyczynkiem do opowieści o erotyce tamtych czasów są tzw. dzielnice uciech. Powstała w tym kontekście bogata i bardzo istotna artystycznie twórczość - erotyki zwane po japońsku shunga. Podczas oglądania wystawy z osobami niepełnoletnimi, należy uwzględnić to, że jej część przedstawia sceny intymne.
Ekspozycja wzbogacona została dodatkowo o kimona, pasy obi, a także przedmioty rzemiosła artystycznego - lustra, grzebienie i szpile do włosów.
