Jerzy Jarnuszkiewicz, bohater tej monograficznej ekspozycji, nie jest artystą powszechnie znanym, choć jak uświadamiają autorzy wystawy, to twórca światowego formatu. Kurator Waldemar Baraniewski, pospołu z projektantem ekspozycji Robertem Rumasem, przedstawiają jego dokonania w spójny i przemyślany sposób, co pozwala odkryć nie tylko niebanalnego, wszechstronnego artystę, ale i interesującego człowieka.
Nie bez znaczenia jest pewnie też fakt, że kurator znał artystę i odwiedzając wielokrotnie jego pracownię, mógł obserwować powstawanie z niebytu wielu jego dzieł, a nieraz – ich mozolne cyzelowanie. Wystawę ogląda się więc jak interesującą dramaturgicznie opowieść, a nie zlepek przypadkowych epizodów z artystycznej biografii.
Jerzy Jarnuszkiewicz (1919–2005) znany przede wszystkim jako autor pomnika Małego Powstańca, zaprojektowanego w 1946 roku, oraz twórca geometrycznych konstrukcji przestrzennych takich jak „Rytmy II" prezentowanych w nowojorskim Muzeum Guggenheima w roku 1967, miał znacznie bogatszy artystyczny dorobek.
Tworzył zresztą nie tylko różnego rodzaju rzeźby, zajmował się medalierstwem, grafiką, projektowaniem exlibrisów. Ta gama różnorodnych zainteresowań to dowód artystycznego mistrzostwa, ale i frapujących przemian dokonujących się w artyście człowieku.
Prezentowana w czterech salach Zachęty wystawa pokazuje chronologicznie etapy twórczości Jarnuszkiewicza: od wielkich realistycznych gipsowych odlewów rzeźb czasu socrealizmu eksponowanych w przestrzeni publicznej do rzeźb metalowych przechodzących kilka etapów, zanim wyłoniły się z nich zgeometryzowane najbardziej znane formy. Kilkadziesiąt prac często znacznie większych w zamierzeniu zapełnia jedną z sal w sposób także geometrycznie rozplanowany.
