Rząd zaproponował trzy propozycje zmian w obszarach krytykowanych przez Komisję Europejską. Żadna z nich nawet w najmniejszym stopniu nie przyczynia się do cofnięcia skutków już wprowadzonych reform: w sądach powszechnych, KRS i Sądzie Najwyższym. Ich podstawowym założeniem była wymiana kadr, czyli sędziowskich elit.
Propozycje są sprytne. Bruksela chciała, aby minister sprawiedliwości, odwołując prezesów sądów, musiał się konsultować ze środowiskiem sędziowskim. PiS zaproponował dwustopniową procedurę, która sprowadza się do tego, że bez opinii kolegium sądu i KRS minister sprawiedliwości nie będzie mógł podjąć decyzji o odwołaniu prezesa sądu.
Brzmi mocno, trzeba jednak wziąć pod uwagę, że przez ostatnie pół roku minister sprawiedliwości, korzystając ze swoich nadzwyczajnych uprawnień, wymienił ponad stu sędziów zajmujących kierownicze stanowiska w sądach powszechnych bez potrzeby uzasadniania swoich decyzji czy konsultacji.
Propozycja jest zatem papierowa, bo operacja wymiany kadr już się dokonała. Stanie się to jedynie przepisem dla tych, którzy kiedyś przejmą władzę po PiS. Bez zmiany ustawy będzie im bardzo trudno odwołać prezesów, których dziś powołała partia Jarosława Kaczyńskiego. A wtedy próby zmiany przepisów będą mogły być potraktowane jako zamach na sądownictwo.
Pozytywnym gestem jest też zrównanie wieku emerytalnego sędziów kobiet i mężczyzn do 65 lat, czego domagał się Frans Timmermans. Tyle że ta zmiana nie ma żadnego przełożenia na reformy czy czystki kadrowe choćby w Sądzie Najwyższym. Pierwsza prezes Małgorzata Gersdorf i inni prezesi już mają ponad 65 lat. Bardziej niż o samo sądownictwo chodziło jednak o wykazanie wrażliwości na unijną obsesję na rzecz równouprawnienia, która przejawia się we wszystkich obszarach życia. Dla reformy nie ma to żadnego znaczenia. Podobnie jak przekazanie prezydentowi kompetencji do przedłużania sędziom możliwości orzekania w sądach powszechnych po przekroczeniu tego wieku (obecnie decyduje o tym MS).
