Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do jego postępowania, a także podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Jednocześnie orzeczona kara łączna powinna być niezbędna do osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien się opierać na dyrektywach określonych w art. 85a k.k. – jednakże wspartych na dyrektywach pomocniczych – tak, aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy przeciwnie, w imię racjonalizacji karania wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie kumulacji albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym albo drugim rozstrzygnięciem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 czerwca 2016 r., II AKa 93/16). „Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw co do zasady jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 21 lipca 2016 r., II AKa 196/16).
Na ogół nie ma powodu, aby orzekać kary łączne w dolnych granicach, tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstępstwa od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, ale więcej przestępstw, a zatem do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady kumulacji, jak i absorpcji, jednak są to rozstrzygnięcia typowo skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych, nietypowych sytuacjach. Absorpcję można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś inne szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 1 września 2016 r., II AKa 251/16, zob. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 29 czerwca 2017 r., II AKa 89/17).
Wymiar kary łącznej zarówno w aktualnym stanie prawnym, jak i w obowiązującym przed 1 lipca 2015 r., nie sprowadzał się i nie sprowadza wyłącznie do matematycznych wyliczeń. Nie do zaakceptowania pozostaje pogląd, że w każdej sytuacji wyrok łączny winien służyć polepszeniu, i to w sposób istotny, sytuacji procesowej sprawcy dopuszczającego się większej liczby przestępstw. Przyjęcie takiej koncepcji prowadziłoby do automatyzmu orzekania i de facto stanowiło swoistą premię wynikającą z większej liczby skazań (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6 października 2016 r., II AKa 131/16). Potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, czy inaczej – społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary są podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Nie są równoznaczne z wymaganiem wymierzania wyłącznie surowych kar, ale go oczywiście nie wykluczają. Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego.
Orzeczona kara powinna mieć wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. Celem jest przy tym ugruntowanie świadomości, że kto w przestępny sposób narusza dobra będące pod ochroną, zostanie sprawiedliwie ukarany, a kara zostanie wykonana. Kara jest tu również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości zarówno ze względu na jej funkcję odstraszającą, jak i kształtowanie społecznie pożądanych postaw. Nawet osoby skazane należy wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 marca 2017 r., II AKa 23/17). Względy ogólnoprewencyjne odnoszące się do ogółu społeczeństwa przemawiają przeciwko nadmiernej, nieuzasadnionej łagodności wymiaru kary łącznej, co może wywoływać niepożądane wrażenie większej „opłacalności" popełniania wielu przestępstw aniżeli przestępstwa pojedynczego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 grudnia 2017 r., II AKa 502/17).
Wyrok łączny ma racjonalizować wymiar kary, a nie służyć wyłącznie poprawie sytuacji skazanych. Stosowanie absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie może być sprzeczne z zapobiegawczymi i wychowawczymi celami kary i działać demoralizująco na sprawców przestępstw, służąc odbieraniu kary łącznej jako instytucji będącej swoistym premiowaniem popełniania przestępstw, do czasu wydania wyroku, stanowiącego cezurę kolejnego realnego zbiegu przestępstw (postanowienie SN z 22 września 2016 r., III KK 140/16). „Nie sposób zaakceptować tezy, że racjonalizacja kary orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym musi być rozumiana wyłącznie jako łagodzenie i mieć zatem charakter jednokierunkowy" (wyrok SN z 21 sierpnia 2007 r., II KK 96/07).
Na podstawie art. 86 § 1 k.k. orzeczona kara łączna może być mniej korzystna dla skazanego także wtedy, gdy postępowanie w tym przedmiocie toczy się na wniosek skazanego (postanowienie SN z 24 sierpnia 2012 r., III KK 52/12; uzupełniająco por. także m.in. wyroki SN z 15 października 2008 r., IV KK 113/08, LEX nr 469408, i z 1 marca 2007 r., V KK 4/07, postanowienia SN z 27 października 2014 r., V KK 263/14, z 6 sierpnia 2014 r., II KK 205/14, z 27 lutego 2014 r., V KK 12/14).
