Prokurator o dyżurach zdarzeniowych: Zbrodnia była drobiazgowo zaplanowana

Rz: Panie prokuratorze, odebrał pan niedawno z rąk prokuratora krajowego nagrodę za wzorowe i sumienne wykonywanie zadań służbowych. Czym się pan wyróżnił?

Maciej Godzisz: Chodziło o sprawę zabójstwa sprzed dwóch lat, do którego doszło w Warszawie. Samotny 86-letni mężczyzna został brutalnie zamordowany, bo sprawcy chcieli przejąć jego pokaźny majątek (kilka nieruchomości, m.in. w centrum Warszawy). Zbrodnia była drobiazgowo zaplanowana, a jednym ze sprawców okazała się była funkcjonariuszka Służby Więziennej.

Okoliczności tragedii były szczególne?

Tak, przebieg całego zdarzenia był makabryczny. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał sprawców na najsurowsze kary, tj. dożywocie i 25 lat pozbawienia wolności, przyjmując, że działali z motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Ponadto na dziesięć lat pozbawił ich praw publicznych.

Na czym polegała pana szczególna rola w rozwikłaniu tej zbrodni?

To było szczególne zabójstwo. Najczęściej do tego rodzaju zdarzeń dochodzi w kręgu osób najbliższych, bardzo często podczas spożywania alkoholu. Ta zbrodnia była zaś szczegółowo zaplanowana, po jej dokonaniu nikt przez półtora miesiąca nie zgłosił zaginięcia mężczyzny. Informację o zabójstwie przekazał mi po godzinach pracy funkcjonariusz komendy policji w Nowym Dworze Mazowieckim, a cała historia brzmiała wręcz nieprawdopodobnie. Dopiero stwierdzenie policjanta, że w mord może być zamieszana była funkcjonariuszka SW, pozwoliło mi ułożyć tę historię w logiczną całość, ponieważ wcześniej prowadziłem postępowanie dotyczące zorganizowanej grupy przestępczej działającej na terenie Zakładu Karnego w Płocku i miałem informacje dotyczące tej właśnie funkcjonariuszki. Po nitce do kłębka. Między innymi dzięki współpracy oskarżonego udało ustalić się miejsce zbrodni oraz ukrycia zwłok.

Okazało się prawdziwe?

Tak, choć zwłoki po dokonanej zbrodni były przenoszone z miejsca na miejsce i ostatecznie spalone.

Ile czasu zajęło panu rozwikłanie tej sprawy?

Większość najważniejszych czynności w śledztwie wykonywałem sam. W sprawie zostało przesłuchanych łącznie ponad 70 świadków, uzyskaliśmy też opinie biegłych wielu specjalności. Postępowanie przygotowawcze trwało rok i dwa miesiące. Rzadko zdarza się prowadzenie tak skomplikowanych spraw na poziomie prokuratury rejonowej. Dodatkowo było to jedno z pierwszych postępowań prowadzonych w trybie kontradyktoryjnym po zmianach z 1 lipca 2015 r.

To utrudniało oskarżanie?

Wymagało zdecydowanie większej aktywności i uwagi. Wszyscy uczyliśmy się na sali rozpraw nowych zasad w praktyce.

Udało się panu obronić oskarżenie...

Tak, sąd okręgowy przyjął w wyroku, że oskarżeni dokonali zabójstwa w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie i wymierzył im surowe kar – zgodnie z moimi wnioskami z mowy końcowej.

To była wyjątkowa sprawa w pana dotychczasowej karierze?

Na pewno. W prokuraturze pracuję od siedmiu lat, średnio miesięcznie załatwiam ok. 30 spraw. W sumie uzbierało się ich ponad dwa tysiące. Tych najpoważniejszych było kilka – siedem, może osiem. Była wśród nich jeszcze jedna, również wyjątkowa. Byłem wówczas asesorem, po pięciu latach od zbrodni udało się ustalić sprawcę zabójstwa dziewczyny w zaawansowanej ciąży. Razem z koleżanką przez rok prowadziliśmy czynności w umorzonej sprawie i ostatecznie przedstawiliśmy zarzuty sprawcy, ktory w pierwszej instancji został skazany na dożywotnie pozbawienie wolności, a później sąd odwoławczy obniżył mu karę do 25 lat pozbawienia wolności z zastrzeżeniem, że o warunkowe przedterminowe zwolnienie może ubiegać się po 22 latach.

Nagroda, którą pan otrzymał, ma symboliczne znaczenie?

Nie. To także nagroda pieniężna.

A za jej sprawą szykuje się awans?

Nic o tym na chwilę obecną nie słyszałem.

Jak dziś pracuje się w prokuraturze?

Dobrze. Po zmianie przepisów cofających nowelę lipcową z 2015 r. prokuratorzy znowu mają pełny nadzór nad postępowaniem przygotowawczym prowadzonym przez policję. To słuszne, bo wcześniej prokurator nie miał wiedzy o umorzonych dochodzeniach prowadzonych w sprawie, a przez to nie mógł mieć nad nimi należytego nadzoru.