Wyrok ma znaczenie dla wszystkich osób walczących o sądowe uregulowanie kontaktów z wnukami mieszkającymi w innym państwie UE - rozwiewa wątpliwości co do tego, którego kraju sądy są właściwe w tego typu sprawach.
Niezłomna bułgarska babcia
Bułgarka Neli Valcheva jest babcią ze strony matki małoletniego Christosa urodzonego w 2002 r. Od chwili rozwodu rodziców dziecko zwykle przebywa w Grecji z ojcem, obywatelem Grecji. W wyroku rozwodowym grecki sąd określił sposób wykonywania prawa do osobistej styczności między matką a dzieckiem poprzez Internet i telefonicznie, a także osobiste spotkania w Grecji przez kilka godzin jeden raz w miesiącu. Nie wypowiedział się natomiast o prawie widywania się bułgarskiej babci z wnukiem. Tymczasem Neli Valcheva twierdzi, że nie może utrzymywać z Christosem normalnych, osobistych kontaktów, choć próbowała to zapewnić zwracając się w tej sprawie do organów greckich.
W końcu kobieta wniosła sprawę do bułgarskiego sądu. Domagała się ustalenia szczegółowych warunków wykonywania prawa do osobistej styczności z wnukiem tj. umożliwienie jej styczności z nim regularnie, w jeden weekend każdego miesiąca, jak również o umożliwienie jej goszczenia wnuka w swoim domu przez 2-3 tygodnie wakacji, dwa razy w roku.
Bułgarski sąd pierwszej instancji i sąd apelacyjny odrzuciły powództwo ze względu na brak jurysdykcji, ponieważ w unijnym rozporządzeniu (rozporządzenie Bruksela II bis) przewidziano jurysdykcję sądów państwa członkowskiego, w którym dziecko ma miejsce zwykłego pobytu - w tym przypadku sądów greckich.
Sprawa trafiła przed Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyniku pytania prejudycjalnego najwyższego sądu kasacyjnego w Bułgarii. Stwierdził on, że aby określić, który sąd ma jurysdykcję w takiej sprawie, trzeba ustalić, czy rozporządzenie Bruksela II bis ma zastosowanie także do prawa babć i dziadków do osobistej styczności z dzieckiem. Generalnie Bruksela II bis dotyczy praw dzieci w trakcie procedury rozstrzygania sporów rozwodowych między małżonkami.
