Czy zamiast francuskich caracali kupimy okręty scorpene?

Wizytowany przez min. Macierewicza Europejski Dom Rakietowy MBDA jest odpowiedzialny za rakietowy oręż instalowany m.in. na okrętach Barracuda budowanych przez francuski koncern stoczniowy Naval Group. Firma znana wcześniej pod nazwą DCNS, już od lat oferuje polskiej Marynarce Wojennej okręty podwodne scorpene o klasycznym napędzie. Stoczniowy koncern, podczas niedawnych targów obronnych w Kielcach powtórzył obietnicę zaangażowania polskich firm w produkcję elementów broni podwodnej i podzielenia się z Polską Grupą Zbrojeniową istotnymi technologiami.

Manewrujący pocisk dla okrętów

Po spotkaniu w paryskim centrum rakietowym MBDA ( spółka odpowiada za integrację okrętów podwodnych z rakietami manewrującymi) minister Macierewicz nie szczędził gospodarzom komplementów .- To co tam zobaczyliśmy napawa optymizmem, co do potencjału francuskiego i skuteczności działania –stwierdzi Macierewicz.

Pociski manewrujące NCM to najnowsza modyfikacja dalekosiężnych , manewrujących rakiet SCALP – dostosowująca je do potrzeb okrętów nawodnych i podwodnych. Można je wystrzeliwać także ze standardowych luków torpedowych podwodnych jednostek.

Pociski NCM niemal sześciometrowej długości o wadze 1,4 t wyposażone w głowicę bojową o wadze ok. 300 kg startują z wyrzutni „opakowane" w specjalną kapsułę. Osłona odrzucana jest gdy na powierzchni w rakiecie włączony zostaje silnik marszowy.

Dalekosiężny Scalp nie do zatrzymania

Pierwowzór NCM - pociski Scalp to prawdziwa potęga, zweryfikowana w ostatnich konfliktach. Rakieta (w wersji brytyjskiej nosi nazwę Storm Shadow) powstała po pierwszej wojnie w Zatoce, kiedy po stracie kilku myśliwców koalicji okazało się , że potrzebna jest precyzyjna broń do niszczenia strategicznych, naziemnych celów, bez narażania załóg. Szybko udało się stworzyć pocisk manewrujący o utrudnionej wykrywalności, naprowadzany dzięki nawigacji bezwładnościowej GPS i oraz systemu TERPROM (Terrain Profile Matching) czyli porównywania profilu powierzchni ziemi i mapy cyfrowej zakodowanej w pokładowym komputerze.

Tuż przed uderzeniem, głowica pocisku dzięki kamerze termowizyjnej o wysokiej rozdzielczości, identyfikuje cel, a sama rakieta wykonuje manewr wznoszący by zmylić obronę i trafić z maksymalnym impetem. Praktycznie niewykrywalny pocisk setkami kilometrów leci do celu na wysokości 30-40 metrów, a specjalna dwustopniowa głowica w momencie trafienia najpierw w betonowych ( nawet 2 – 3 metrowej grubości ) umocnieniach wypala otwór, a potem kieruje całą energię do zniszczenia obiektu.