Jan Tomaszewski: Donald Tusk zrobił ze mnie anty-Polaka

Plus Minus: Jak pan ocenia szanse naszej reprezentacji na mundialu?

Byliśmy faworytami w naszej grupie, niestety, przegrywając z beznadziejnymi Senegalczykami, zaprzepaściliśmy szansę wyjścia z grupy po drugim meczu. Prawdziwego kibica poznaje się w biedzie i z ja z całego serca życzę moim młodszym kolegom, żeby dwa następne spotkania zagrali na swoim normalnym poziomie. Jestem przekonany, że zdobędą sześć punktów, wyjdą z grupy i kto wie, czy nie powtórzą wyniku Hiszpanii z 2010 roku, która przegrała pierwszy mecz, a później zdobyła mistrzostwo świata. Ale ponieważ nie jestem pazerny, to życzę im przynajmniej dojścia do ćwierćfinałów.

Czytaj więcej:

Tomaszewski o Jandzie: Nienawiść do Polski

Pamiętam Euro 2012 i pana wypowiedź – był pan wtedy posłem PiS – że nie będzie pan kibicował polskiej reprezentacji. Wywołał pan ogromne oburzenie wśród polityków.

Tak. Donald Tusk zrobił ze mnie anty-Polaka, mówił, że gadam głupoty. A ja nie jestem patriotą-idiotą. W 2012 roku mówiłem, że wstydzę się polskiej reprezentacji, bo, po pierwsze, to była zbieranina narodowa, w której mieliśmy kilku obcokrajowców. Po drugie, wówczas w rankingu nasza reprezentacja była bodaj na 80. miejscu. Z góry było wiadomo, że to nie jest drużyna, która może powalczyć. Trenerzy drużyn, które przyjechały na Euro 2012 mówili swoim zawodnikom: „Chcecie przegrać z frajerami z 80. miejsca?". To dawało im z punktu przewagę. No i zajęliśmy zaszczytne czwarte miejsce w najsłabszej grupie. Za to teraz, gdy Zbyszek Boniek wymyślił Adama Nawałkę, Nawałka zbudował zespół, który jest w pierwszej dziesiątce najlepszych drużyn świata, słyszałem od niektórych mądrali w kraju, że Senegal to świetna drużyna, Kolumbia też i kto wie, czy w ogóle wyjdziemy z grupy. To jest dopiero idiotyzm. Teraz nie jesteśmy chłopcem do bicia. Trenerzy naszych przeciwników mówią – to już nie jest tamta drużyna z 2012 roku, to jest zupełnie nowa drużyna, dobra zmiana. Ale okazało się, że to krakanie spowodowało dziwny paraliż naszych piłkarzy w pierwszym meczu z drużyną Senegalu, która naprawdę nie jest wielkim zespołem. Strzeliliśmy trzy bramki, a przegraliśmy dwa jeden. To jest efekt tego krakania. A teraz nasi stoją pod ścianą, muszą wygrać i wygrają.

Nie tylko Tusk pana za to krytykował. Również w PiS się nie spodobała pańska wypowiedź i zawiesili pana w prawach członka klubu.

To prawda. Zawieszono mnie na miesiąc. Później dowiedziałem się, że gdy na posiedzeniu Komitetu Politycznego padło pytanie, co zrobić z Tomaszewskim, prezes oznajmił: „Ja się do tego nie wtrącam, podejmujcie decyzję". No i mnie zawiesili. Ale gdy okazało się, że zajęliśmy zaszczytne czwarte miejsce w grupie, zostałem przywrócony do klubu.

Dlaczego taki zapalony sportowiec w ogóle zabłądził do świata polityki?

Wcale nie zabłądziłem. Uważam, że nie ma sportu bez polityki. Sportowcy dostają pieniądze od wielkich koncernów, które są kontrolowane przez polityków. Państwo daje pieniądze na szkolenie młodzieży. Niektórzy ludzie sportu mówią: „Ja się nie chcę wtrącać do polityki". To polityka się wtrąci do ciebie, trenerku czy działaczu, bo nie będziesz miał pieniędzy. Politycy wiedzą, że najtańszą reklamą państwa jest sport. Niech pani spyta kogokolwiek, z czym mu się kojarzy Hiszpania. Każdy powie, że z FC Barceloną i Realem Madryt. A kto jest premierem Katalonii? Mało kto wie. Nie bez powodu ludzie, którzy mają ogromne pieniądze, np. szejkowie, biorą się za prowadzenie klubów piłkarskich. Wiedzą, że dzięki temu świat ich pozna. Poza tym politycy zawsze promują się podczas ważnych wydarzeń sportowych. Dlatego sport i polityka żyją w symbiozie.

Mimo to nie każdy sportowiec zostaje politykiem.

To prawda, ale ja akurat starałem się interesować sprawami politycznymi i społecznymi. Gdy zakończyłem karierę trenerską, dostałem propozycję z PiS, żeby wystartować do Sejmu i ją przyjąłem.

Ale zanim do tego doszło, rok wcześniej, czyli w 2010 roku poparł pan kandydaturę Jarosława Kaczyńskiego na prezydenta Polski. Dlaczego akurat prezesa PiS pan wsparł w tamtych wyborach?

Bo jestem człowiekiem sportu i cenię ludzi, którzy działają na rzecz sportu. A gdy ubiegaliśmy się o organizację Euro 2012, to rząd premiera Jarosław Kaczyńskiego udzielił gwarancji na budowę stadionów i organizację turnieju, a prezydent Lech Kaczyński poleciał do stolicy Walii Cardiff na ogłoszenie decyzji, a więc bardzo dowartościował naszą delegację i całą imprezę. Popierałem obu Kaczyńskich, bo Euro mieliśmy dzięki nim.

Ale pewnie pan pamięta, jak źle mówiono w 2010 r. o Jarosławie Kaczyńskim, że robi kampanię na trumnie brata.

Żyjemy w demokracji. Niech sobie piszą i mówią, co chcą. Ja wiedziałem swoje. Chyba wtedy nazwałem Kaczyńskiego Kazimierzem Górskim polskiej polityki. Oczekiwałem, że parlament będzie zachowywał się jak reprezentacja Polski, prowadzona przez trenera Górskiego. W tamtej reprezentacji byli piłkarze z różnych klubów, na co dzień grali mecze przeciwko sobie. Ale w momencie, gdy dostawaliśmy powołanie do reprezentacji Polski, to dmuchaliśmy w jedną trąbę. Dlatego chciałem, żebyśmy w Sejmie na co dzień się kłócili w komisjach, ale żebyśmy w sali plenarnej się szanowali. Zasiadałem tylko w jednej komisji – kultury fizycznej i sportu. Kłóciliśmy się w niej, ale decyzje zapadały prawie jednomyślnie.

Trochę idealistyczny ten pana obraz komisji sportu...

Ale tak było. Wszyscy byliśmy za budową obiektów, za stypendiami olimpijskimi.

Nie krytykował pan Joanny Muchy, gdy została ministrem sportu?

Pewnie, że krytykowałem. Mucha była słabym ministrem, bo nie miała zielonego pojęcia o sporcie. Ale minister musi być przede wszystkim menedżerem, który spełnia postulaty komisji sejmowej. I muszę powiedzieć, że pod tym względem minister Mucha nie miała większych wpadek. No, może poza koncertem Madonny, który sfinansowała, kupując 4 tys. biletów, po czym je rozdała, co szybko zamieciono pod dywan.

Znajomego zatrudniła na stanowisku dyrektorskim w Centralnym Ośrodku Sportu.

Co on tam mógł zepsuć? Gdyby tylko takie błędy ministrowie popełniali, to nie byłoby sprawy. A w komisji sejmowej naprawdę pracowaliśmy ponad podziałami. Do dzisiaj mam kolegów i z PiS, i z PO. Gdy odszedłem z klubu PiS, po jakimś czasie wstąpiłem do klubu PO i dobrze się tam czułem. Wydaje mi się, że w tej chwili byłoby to niemożliwe. Została rozpętana wojna polsko-polska, która polega na całkowitej negacji tego, co mówi i robi druga strona. Jedynie Paweł Kukiz potrafi z jednej strony patrzeć na ręce rządowi, ale z drugiej strony, gdy widzi, że obóz rządzący proponuje coś dobrego dla Polski, potrafi to poprzeć. Dla totalnej opozycji wszystko, co powie Zjednoczona Prawica, jest złe. Ja swego czasu, będąc jeszcze w klubie PO, krytykowałem program 500 plus. Nie dlatego, że uważałem go za zły. Przeciwnie, taki program jest bardzo ludziom potrzebny, ale bałem się, że Polska skończy jak Grecja, czyli zbankrutuje. Takie miałem informacje. Powiedziałem wtedy, że tymi pieniędzmi z 500 plus ludzie będą sobie mogli tapetować mieszkania.

Pieniądze się znalazły, a Polska jak dotąd nie zbankrutowała.

I ja w tym momencie mówię – przepraszam. Brawo PiS. A gdzie te pieniądze były, to wykazują te wszystkie komisje sejmowe – Amber Gold czy do spraw VAT. Być może totalna opozycja tak krzyczy, bo nie chce dopuścić, aby te sprawy zostały wyjaśnione i rozliczone. W moich oczach PiS ma jeszcze jedną zasługę – zdecydowało, że oświadczenia majątkowe sędziów i prokuratorów mają być jawne. Jako poseł wystąpiłem z taką z interpelacją. Ministerstwo Sprawiedliwości odpowiedziało mi, że to niemożliwe, bo sędziowie i prokuratorzy będą narażeni na bandyckie napady. A ja mogę być na to narażony? Czym oni się od nas różnią? Sędziowie i prokuratorzy muszą być niczym żony Cezara – poza wszystkimi podejrzeniami.

Czyli PiS dobrze robi?

Robi fenomenalnie. A proszę zauważyć, że 100 prokuratorów od razu przeszło na wcześniejszą emeryturę. Ciekawe dlaczego? Okazuje się, że nadzwyczajna kasta istnieje i się kompromituje na każdym kroku.

Wróćmy do pana działalności politycznej. Jak pan się czuł w klubie PiS?

W jednym i drugim klubie potrafiłem sobie znaleźć miejsce w szyku. Jestem wdzięczny Antoniemu Macierewiczowi i Jarosławowi Kaczyńskiemu za to, że podali mi rękę, gdy oskarżono mnie, że byłem konsultantem SB. To była próba zdyskredytowania mojej osoby.

Dlaczego ktoś miałby próbować pana zdyskredytować?

Bo stałem się niewygodny dla PO, która chciała zachować monopol na wypowiadanie się w sprawach sportu. Tymczasem ja byłem rozpoznawalny, zapraszano mnie do wielu programów sportowych i zwyczajnie robiłem im konkurencję. Pojawiły się informacje o mojej rzekomej współpracy z SB. Wtedy pan prezes Kaczyński i Antek Macierewicz powiedzieli, że sprawdzili wszystko, że jestem czysty i żebym pozywał dziennikarzy.

Mimo to rozstał się pan z PiS w burzliwy sposób.

Było to przed wyborami samorządowymi w 2014 roku. Chciałem porozmawiać z prezesem Kaczyńskim na temat wyborów na prezydenta Łodzi. Miałem kandydata na to stanowisko i liczyłem, że uda mi się zaprezentować go Jarosławowi Kaczyńskiemu. Poprosiłem Mariusza Błaszczaka, żeby mi ułatwił spotkanie z prezesem. Ale wtedy jeden człowiek, którego nazwiska nie chcę wymieniać, do tego nie dopuścił. Czekałem na spotkanie, a ponieważ się nie doczekałem, zawiesiłem działalność w klubie PiS. Koledzy z Prawa i Sprawiedliwości mówili w Sejmie: „Po co czekasz, zejdź kilka schodów i porozmawiają z panem prezesem w sali plenarnej". Widziałem, jak to wyglądało. Na każdej przerwie podbiegał do prezesa tłum ludzi i wszyscy ciągnęli go za rękaw, mało mu marynarki nie rozerwali. Nie chciałem tego robić. No, ale spotkania się nie doczekałem. Kandydatka PiS przegrała wybory na prezydenta Łodzi w kompromitujący sposób, a ja odszedłem z klubu.