Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, co do zasady, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zarówno organ, jak i wnioskodawca zgodnie uznają, że wydatki na zakup usług doradczych mają pośredni związek z możliwością uzyskania przychodu i co za tym idzie powinny stanowić koszty uzyskania przychodu w momencie ich faktycznego poniesienia. Istotą sporu pomiędzy wnioskodawcą a organem w przedmiotowej interpretacji jest wykładnia terminu „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych".
Wnioskodawca wskazał, że moment faktycznego poniesienia wydatku / zapłaty wynagrodzenia powinien mieć tutaj kluczowe znaczenie dla uznania go za koszt uzyskania przychodu. Bez znaczenia w tym przypadku miałoby zapisanie tego wydatku w księgach podatkowych, a co za tym idzie nie powinno się, zdaniem wnioskodawcy, sięgać do przepisów ustawy o rachunkowości w celu ustalenia momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.
Organ nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy twierdząc, że moment, w którym rozpoznaje się określony wydatek jako koszt uzyskania przychodu, jest uzależniony od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych, nawet jeśli wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie niż data otrzymania faktury. Sporne w przedmiotowej sprawie pojęcie „dzień, na który ujęto koszt" powinien więc być interpretowany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w zakresie przyporządkowania przychodów i kosztów do odpowiednich okresów.
Zdaniem organu, przepisy wskazują wprost, że koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej (z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika), a nie na zasadzie kasowej (z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku). Dlatego nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy i przedstawił odmienną interpretację przepisu będącego istotą sporu w tej sprawie.
Spór ten był również przedmiotem rozstrzygnięć NSA, m.in. w wyroku z 6 grudnia 2016 r. (II FSK 2221/16), zgodnie z którym rozpoznanie kosztu jako kosztu podatkowego jest niezależne od jego bilansowego ujęcia, a wskazany w przepisie dzień poniesienia kosztu, jest dniem, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Nie oznacza to jednak, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych według uregulowań ustawy o rachunkowości. Ujęcie kosztu w księgach rachunkowych ma takie znaczenie, że umożliwia rozpoznanie go jako podatkowego kosztu uzyskania przychodów na dzień jego zaksięgowania, ale nie oznacza podporządkowania rachunku podatkowego zasadom prawa bilansowego, w tym przepisom ustawy o rachunkowości. Biorąc pod uwagę, że zgodnie z orzecznictwem NSA sposób rozliczania kosztów w ustawie o rachunkowości nie decyduje o sposobie kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT, nie można zgodzić się z poglądem organu wyrażonym w przedmiotowej interpretacji. Należy jednak wskazać, że w orzecznictwie nie wskazuje się, że moment poniesienia wydatku powinien być utożsamiany z momentem zapłaty.
Warto podkreślić, że tematyka zaliczania wynagrodzenia z tytułu nabycia usług doradczych do kosztów uzyskania przychodu stanowi w ostatnim czasie bardzo interesujące zagadnienie ze względu na planowane zmiany legislacyjne. Zmiany te nie koncentrują się jednak na momencie zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ale na ograniczeniu wartościowym usług, które będą mogły być rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu.