Spółka uważała, że dokonywanie wzajemnych poręczeń pomiędzy spółkami w grupie w ramach wspólnej polityki poręczeń jest neutralne podatkowo. Wzajemne świadczenie w postaci wzajemnych poręczeń spółek, które przystąpiły do tej polityki, nie jest nieodpłatnym świadczeniem. W związku z tym po stronie tych spółek nie powstaje przychód do opodatkowania.
Fiskus nie zgodził się z taką wykładnią przepisów o CIT. Zauważył, że poręczenie ma konkretną wartość rynkową. W typowych stosunkach gospodarczych jest ono bowiem udzielane za wynagrodzeniem. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje natomiast wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.
Zdaniem urzędników, do powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń nie dojdzie jedynie w sytuacji, gdy skarżąca udzieli poręczenia konkretnemu podmiotowi, od którego sama je uzyskała. I to pod warunkiem, że świadczenia będą ekwiwalentne. W przypadku braku ekwiwalentności dojdzie natomiast do powstania przychodu z tytułu częściowo odpłatnych świadczeń. Fiskus zastrzegł jednocześnie, że kiedy poręczenia pomiędzy dwoma konkretnymi podmiotami nie są udzielane/uzyskane w tym samym okresie, to należy rozpoznać przychód z nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.
Spółka zaskarżyła interpretację, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił jej skargę.
Sąd podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie, że zobowiązanie się do udzielenia poręczenia ma niewątpliwie mierzalną wartość materialną. W ocenie WSA, wbrew stanowisku fiskusa udzielanie wzajemnych poręczeń kredytowych w ramach prowadzonej polityki poręczeń pomiędzy spółkami grupy nie kreuje po stronie skarżącej przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń z uwagi na wzajemne zobowiązanie skarżącej do udzielenia analogicznego rodzaju poręczenia na rzecz innych podmiotów z grupy. Jak podkreślił sąd, o przychodzie z tytułu nieodpłatnych świadczeń można mówić jedynie w sytuacji, gdy podatnik uzyskuje mierzalną korzyść ekonomiczną niezwiązaną z obowiązkiem poniesienia kosztu bądź innej formy ekwiwalentu. Inaczej mówiąc, poniesienie przez podatnika w związku z otrzymanym przysporzeniem jakiegokolwiek kosztu bądź innej formy ekwiwalentu wyklucza powstanie u niego przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Nie wyklucza jednak możliwości osiągnięcia przychodu z tytułu świadczenia częściowo odpłatnego.
