Nieodzyskane należności od duńskiego kontrahenta w kosztach podatkowych

W Danii sąd upadłościowy nie wydaje postanowienia o zakończeniu postępowania. Mimo to polski dostawca może odliczyć wierzytelności nieuregulowane przez podlegającego tamtejszej jurysdykcji odbiorcę.

Publikacja: 30.05.2018 06:20

Nieodzyskane należności od duńskiego kontrahenta w kosztach podatkowych

Foto: Adobe Stock

W interpretacji indywidualnej z  13 marca 2018 r. (0111-KDIB1-2.4010.464.2017.2.MM) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko wnios kodawcy.

Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej nawiązuje m.in. współpracę z kontrahentami zagranicznymi, którym wystawia faktury sprzedażowe. We wniosku o interpretację spółka pytała o wierzytelności od jej duńskiego kontrahenta, które zostały udokumentowane fakturami wystawionymi w 2011 r. Kwoty z faktur zostały zaliczone przez spółkę do przychodów podatkowych.

Odpis aktualizujący

W 2012 r. wobec kontrahenta spółki zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, w którym spółka zgłosiła swoją wierzytelność z tytułu niezapłaconych faktur. W związku z toczącym się postępowaniem wnioskodawca utworzył odpis aktualizujący z tytułu uprawdopodobnienia nieściągalności należności oraz zakwalifikował go jako koszt podatkowy. Ze względu na brak efektów postępowania, spółka odwróciła odpis i ponownie rozpoznała przychód podatkowy.

W 2015 r. spółka otrzymała pismo od syndyka duńskiego kontrahenta, informujące o planowanej dacie zakończenia postępowania upadłościowego, w rezultacie którego uzyskała minimalną część należności wynikających z faktur. Dwa lata później wnioskodawca wystąpił do Centralnego Rejestru Działalności w Danii z wnioskiem o potwierdzenie sytuacji prawnej kontrahenta i uzyskał odpis z którego wynikało, że datą zakończenia postępowania i wykreślenia kontrahenta z tego rejestru był 18 września 2015 r. Ponadto zostało ustalone, że regulacje prawne obowiązujące w Danii nie przewidują wydawania postanowienia przez sąd upadłościowy o zakończeniu postępowania. Ponieważ wierzytelności wynikające z faktur wystawionych dla kontrahenta nie uległy przedawnieniu, spółka wyksięgowała wspomniany odpis aktualizujący z ksiąg rachunkowych 28 grudnia 2017 r. i zaliczyła wartość nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jako udokumentowaną.

Wnioskodawca na potwierdzenie udokumentowania nieściągalności wierzytelności dysponuje dokumentem syndyka prowadzącego postępowanie upadłościowe oraz odpisem z Centralnego Rejestru Działalności Gospodarczej w Danii.

Spełnione przesłanki

Organ interpretacyjny uznał, że w tak opisanych okolicznościach spółka ma możliwość zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zostały spełnione kumulatywne wszystkie wymagane przesłanki. Również w odniesieniu do warunku udokumentowania nieściągalności wierzytelności, spółka posiada wszystkie możliwe do uzyskania dokumenty, które ostatecznie przesądzają o nieściągalności. Momentem decydującym o zaliczenia do kosztów podatkowych jest data odpisania wierzytelności jako nieściągalnej w księgach podatkowych.

Zdaniem autorki

Agnieszka Jędryszek, Konsultantka w dziale Doradztwa Podatkowego Deloitte

Tematyka możliwości kwalifikowania nieściągalności wierzytelności do kosztów podatkowych jest bardzo istotna z perspektywy prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności w relacjach handlowych z kontrahentami. Analizując szerokie orzecznictwo w tym zakresie, najwięcej wątpliwości podatników powoduje kwestia spełnienia przesłanki odnoszącej się do prawidłowego udokumentowania nieściągalności wierzytelności. W większości interpretacji wnioskodawcy szukają potwierdzenia, czy posiadane przez niech dokumenty są wystarczające, aby wypełnić wymagania określone w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Najczęściej spotykane oraz akceptowane przez organy są postanowienia sądów, postanowienia organów egzekucyjnych oraz dokumenty potwierdzające wykreślenie z ewidencji.

Sytuacja kształtuje się odmiennie w przypadku transakcji transgranicznych, gdzie regulacje innych państw mogą powodować brak możliwości uzyskania dokumentów (m.in. w Danii), i takie przypadki są dla podatników najbardziej problematyczne. Z jednej strony należy wypełnić wymagania polskich organów podatkowych, z drugiej strony formalności zależą od innej jurysdykcji.

Z tego względu, stanowisko odchodzące od literalnej wykładni art. 16 ust. 2 ustawy o CIT w kierunku wykładni celowościowej ma ekonomiczne uzasadnienie. Zasadne jest podejście zawarte w omawianej interpretacji, które wskazuje na szerokie traktowanie katalogu dokumentów potwierdzających nieściągalność wierzytelności. Należy przy tym brać pod uwagę pryzmat możliwości podatników oraz pochodzenia kontrahenta. Wypełniając warunek udokumentowania nieściągalnych wierzytelności, należy przede wszystkim dokonać oceny czy zostało to wykonane w wystarczający sposób. Przykładowo, odnosząc się do komentowanego stanu faktycznego, z przyczyn niezależnych od spółki nie jest możliwe uzyskanie postanowienia sądu. Jednak warunek udokumentowania nieściągalności wierzytelności może zostać w pełni spełniony przez inne formy dokumentów, które nie znajdują (literalnie) odpowiedników w katalogu zawartym w ustawie.

Tym samym, omawiana interpretacja bazuje na argumentach, które uwzględniają ekonomiczne aspekty działalności podatników. Biorąc pod uwagę realia gospodarcze, przy transakcjach mających charakter transgraniczny, może bowiem dochodzić do kolizji różnych systemów prawnych. Wydaje się więc nieracjonalne, aby w wyniku zawierania transakcji z podmiotami zagranicznymi polscy podatnicy traktowani byli w sposób nierówny dla celów podatkowych.

W interpretacji indywidualnej z  13 marca 2018 r. (0111-KDIB1-2.4010.464.2017.2.MM) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko wnios kodawcy.

Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej nawiązuje m.in. współpracę z kontrahentami zagranicznymi, którym wystawia faktury sprzedażowe. We wniosku o interpretację spółka pytała o wierzytelności od jej duńskiego kontrahenta, które zostały udokumentowane fakturami wystawionymi w 2011 r. Kwoty z faktur zostały zaliczone przez spółkę do przychodów podatkowych.

Pozostało 91% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Konsumenci
Sąd Najwyższy orzekł w sprawie frankowiczów. Eksperci komentują
Prawo dla Ciebie
TSUE nakłada karę na Polskę. Nie pomogły argumenty o uchodźcach z Ukrainy
Praca, Emerytury i renty
Niepokojące zjawisko w Polsce: renciści coraz młodsi
Prawo karne
CBA zatrzymało znanego adwokata. Za rządów PiS reprezentował Polskę
Aplikacje i egzaminy
Postulski: Nigdy nie zrezygnowałem z bycia dyrektorem KSSiP