W XIV i XV wieku w wyglądzie Florencji dokonuje się ważna zmiana związana ze zmierzchem społeczeństwa feudalnego. Dotychczas miasto – jak wiele innych w całej Italii – podzielone było w gruncie rzeczy na odrębne jednostki. Poszczególne rody rycerskie, przeważnie germańskiego pochodzenia (najczęściej Longobardowie, jak Dante Alighieri), złączone więzami pokrewieństwa, żyją w odrębnych kwartałach – domach złączonych razem, bronionych przez baszty i blanki niczym odrębne warownie. Dodać trzeba, że z resztą mieszkańców związani są węzłem wielowiekowych waśni. Wieże podziwiane w dzisiejszej Bolonii czy San Gimignano nie służyły obronie miasta i nie były związane z systemem murów obronnych: dowodziły prestiżu rodu i były wyrazem ustawicznej walki wewnętrznej w samej aglomeracji.