Postępowanie (sprawa C–339/15) zostało przeprowadzone na skutek wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, przedstawionego przez wydział karny belgijskiego sądu pierwszej instancji. Zarzuty kierowane wobec L. Vanderborghta wynikały z umieszczenia przez niego tablic informacyjnych zawierających m.in. numer telefonu i adres strony internetowej, prowadzenia stworzonej przez siebie strony internetowej, na której informował o różnego rodzaju wykonywanych świadczeniach zdrowotnych oraz umieszczenia kilku ogłoszeń w lokalnych gazetach.
Belgijskie ustawodawstwo zakazywało jednak jakiejkolwiek reklamy usług dentystycznych, przewidując jednocześnie enumeratywny katalog informacji jakie mogą zostać umieszczone na tablicy zamieszczonej na budynku, w którym mieści się gabinet.
Po przeprowadzeniu postępowania TSUE uznał, że obowiązujący w Belgii całkowity i ogólny zakaz wszelkiej reklamy dotyczącej świadczeń leczenia ust i zębów jest niezgodny ze swobodą świadczenia usług (art. 56 TFUE) oraz z dyrektywą o handlu elektronicznym (2000/31/WE). W uzasadnieniu wyroku zwrócono uwagę przede wszystkim na nieproporcjonalność przedmiotowych regulacji.
Analizując niniejszą sprawę nie sposób nie dostrzec licznych podobieństw z obowiązującym w Polsce zakazem reklamy aptek i działalności aptecznej: całkowity i ogólny zakaz reklamy, enumeratywna lista dozwolonych informacji o prowadzonej działalności oraz deklarowane cele – tj. ochrona zdrowia publicznego oraz godności zawodu.
Przedmiotowe orzeczenie potwierdza konieczność nowelizacji art. 94a Prawa farmaceutycznego. Jednym z głównych zarzutów kierowanych w stosunku do zakazu reklamy aptek jest brak proporcjonalności prowadzący do uniemożliwienia prowadzenia działań propacjenckich. Prawo farmaceutyczne nie przewiduje przykładowego katalogu dozwolonych działalności reklamowych. Prowadzi to w praktyce do stosowania wykładni rozszerzającej i uznawania za niedozwoloną reklamę wszelkich przejawów wyróżniania się aptek, nawet takich, którym nie można odmówić społecznej użyteczności (np. uczestnictwa w Karcie Dużej Rodziny czy akcjach profilaktycznych).
