Macron niewątpliwie nie pała zbyt gorącym uczuciem dla rządu PiS – pod względem uczuć jakimi darzy Beatę Szydło i jej ministrów bliżej mu do Fransa Timmermansa niż Viktora Orbana. Ale – bądźmy uczciwi – Polska również w ostatnim czasie kultywuje raczej szorstką przyjaźń z Francją. W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy oskarżyliśmy Francuzów o sprzedanie Rosjanom – via Egipt – mistrali; sugerowaliśmy, że gdyby nie nasze talenty edukacyjne, to być może do dziś jedliby rękoma; w ostatniej chwili wycofaliśmy się z zakupu caracali – nie da się ukryć, że w polsko-francuskich relacjach jest dziś wiele rachunków krzywd.

Ale najnowsza filipika Macrona przeciwko polskim władzom to nie jest żadne rozdrapywanie ran – to po prostu twarda gra o własny interes. A więc dyplomacja, która w Polsce zyskała nazwę „wstawania z kolan”. Pod tym względem Macron jest po prostu pilnym uczniem Witolda Waszczykowskiego i pozostałych architektów obecnej polskiej polityki zagranicznej. Szef MSZ Polski – po nieudanej próbie zablokowania przedłużenia kadencji Donalda Tuska na stanowisku szefa RE – mówił, że w UE „trzeba mieć ostre zęby” i bronić własnych interesów. I Macron tak właśnie robi. A skoro w sprawie delegowania pracowników w UE interes Polski i Francji jest sprzeczny – więc nowy lokator Pałacu Elizejskiego kieruje działa w naszą stronę. Bo kiedy dwa kraje wstają z kolan w tym samym momencie istnieje ryzyko, że zderzą się głowami.

Politycy PiS oburzają się mentorskim tonem Macrona, który poucza Polaków, jak powinni się zachowywać. Oburzenie to trąci jednak nieco hipokryzją, gdy przypomnimy sobie życzliwe rady dawane przez polski rząd Angeli Merkel w kontekście polityki imigracyjnej Niemiec oraz kierowane do całej UE diatryby na temat europejskich wartości, które nakazywałyby wysłanie Donalda Tuska na polityczną emeryturę skoro Polsce ta kandydatura nie odpowiada. Owszem można te wszystkie argumenty odeprzeć stwierdzając, że PiS miał rację, a Macron jej nie ma. Sęk w tym, że w świecie twardej realpolitik (a przecież taką mamy uprawiać po powstaniu z kolan) rację ma ten, kto zwycięży.

I to jest najważniejsza różnica między Macronem a ekipą Szydło. Polski rząd zdaje się być przekonany, że do zwycięstwa wystarczy niezłomne trwanie przy swoich zasadach, nawet jeśli kończy się ono bilansem 1:27. Macron swoją batalię uzupełnia kolekcjonowaniem sojuszników – w dodatku robi to na terenie, który miał być zarezerwowany dla Warszawy. Obsadzając Polskę i Węgry w roli tych złych puszcza oko do całej reszty naszego regionu oferując mu względy Zachodu zamiast mglistej wizji Międzymorza. I kusząc rolą regionalnego lidera – bo skoro Polska, jak mówi Macron, wycofuje się z tej zabawy sama – to przecież na jej braku urosnąć mogą Czechy, Rumunia czy Bułgaria. Jeśli Macronowi – jak mówi premier Szydło – brakuje politycznego doświadczenia, to czego brakuje naszym orłom dyplomacji, skoro nawet Grupa Wyszehradzka w tak kluczowej dla Polski sprawie jak kwestia pracowników delegowanych nie staje za Warszawą murem?

Jeśli nasz chytry plan polegał na tym, że my zaczniemy się kierować wąsko rozumianym interesem narodowym, podczas gdy wszyscy inni będą się kierować interesem Wspólnoty – i tym dyplomatycznym wistem ogramy całą Europę – to niestety ten plan spalił na panewce. Jeśli nie mamy planu „B” to może się okazać, że wstaliśmy z kolan tylko po to, by upaść na plecy.