Bardzo bogata oprawa techniczna robiła wrażenie, czemu nie ma się co dziwić, wiedząc kto za nią był odpowiedzialny. Trudno szukać w Polsce bardziej doświadczonych ludzi w organizowaniu takich imprez niż Targi Poznańskie.
Aukcja jaka była – cały świat sobie obejrzał. Moim zdaniem było w ofercie aukcyjnej kilka prawdziwych perełek, które zasługiwały na naprawdę wysokie ceny. Coś jednak zawiodło. Może było to przygotowanie kondycyjne i pielęgnacja koni? Widać było spore różnice kondycji poszczególnych koni. Dziwiło mnie bardzo, że schodziły niesprzedane konie całkiem słabej jakości mimo osiągnięcia w licytacji kilkunastu, czy nawet ponad 20-30 tys. euro, co było ceną za nie aż nadto odpowiednią. Zbyt wysokie rezerwowe ceny? Może inne powody?
Czemu więc Aukcja tegoroczna była wyraźnym niepowodzeniem?
Specjaliści z którymi rozmawiam zgodnie twierdzą, że był to efekt błędów popełnionych przez ludzi odpowiedzialnych za promocję. Opieranie się o jedno z branżowych pism zagranicznych z prawie całkowitym brakiem innych działań promocyjnych, brak dostępnych informacji o imprezie, brak możliwości kontaktu z organizatorem, wszystko to nie zachęcało do odwiedzenia Janowa. Słabej jakości zdjęcia koni w katalogu aukcyjnym umieszczone wewnątrz pisma pełnego najwyższej jakości zdjęć reklamowych wykonanych przez najlepszych profesjonalistów i jeszcze dodatkowo odpowiednio obrobionych stawiało nasze konie w bardzo niekorzystnym świetle. Nie mogę się wypowiadać o przebiegu licytacji, gdyż jej bezpośrednio nie oglądałem (po raz pierwszy od 38 lat), trudno jednak byłoby spodziewać się od klientów chęci do licytowania w czasie Aukcji, bez wiary w jej uczciwość. Jest to wyraźnie spuścizna ubiegłorocznych wydarzeń.
Ostatecznie, ogólny wynik był bardzo słaby, a osiągnięcia Stadniny w Michałowie - dwa konie sprzedane za sumę 83 000 euro to już nie porażka, nie pogrom, a wielki skandal!!! Nie można sobie lekceważyć imprezy sztandarowej dla całej polskiej hodowli i tym samym kompromitować dokonań pokoleń hodowców. Twórcy potęgi polskiej hodowli arabskiej, którzy stworzyli system selekcji oparty na ścisłej współpracy stadnin państwowych pod nadzorem fachowym inspektorów organu kontrolnego załamaliby się widząc, co się dzieje obecnie. Arogancja, buta widoczne na konferencjach prasowych, do tego rażąca ignorancja w ocenie rynku, brak profesjonalizmu w ocenie wartości koni, a co najgorsze, lekceważenie klientów, odczuwalne przez nich mimo różnic językowych, dały efekt oglądany w niedzielę. Jest to bardzo smutne a ogarnia mnie przerażenie, kiedy pomyślę co nas jeszcze czeka w przyszłości. Kiedy wspomnę sobie naszych mentorów Andrzeja Krzyształowicza, Ignacego Jaworowskiego, Izabellę Pawelec-Zawadzką i wyobrażę sobie, co oni mieliby dziś do powiedzenia, to ogarnia mnie wstyd i żal. Boję się również bardzo, że w ślad za tą porażką pójdą rozpaczliwe próby sprzedaży "rodowych sreber" czyli koni najwyższej wartości, które normalnie nie byłyby na sprzedaż. Nabywców takie konie na pewno znajdą, gdyż najlepiej się kupuje od kogoś kto sprzedać koniecznie musi. Są tacy, którzy doskonale potrafią wykorzystać takie sytuacje i tylko czyhają na okazję.
Nie zgadzam się z twierdzeniami, że rynek na konie arabskie jest obecnie słaby. Najlepiej o jego sile świadczą ceny uzyskiwane na coraz liczniejszych aukcjach na świecie. W szczytowym okresie zainteresowania arabami, w latach 80-tych, organizowane były niezliczone aukcje zarówno w USA jak i innych krajach co świadczyło wówczas o ogromnym potencjale tego rynku. Kryzys, który później nastąpił wymiótł prawie wszystkie aukcje a ostała się tylko „nasza”, polska, której przyszłość teraz jest poważnie zagrożona. Mam nadzieję, że czynniki odpowiedzialne za polską hodowlę koni sobie to uprzytomnią i wyciągną odpowiednie wnioski oraz że dotrze do nich niestety po fakcie wiedza, że nie reperuje się czegoś, co nie jest zepsute.
