Prawo budowlane traktuje reklamę różnie. Mogą być więc one: budowlami (art. 3 pkt 3 pr. bud.), obiektami małej architektury (art. 3 pkt 4) oraz tablicami i urządzeniami reklamowymi (art. 29 ust. 2 pkt 6).
W przypadku montażu zdecydowanej większości tablic oraz urządzeń reklamowych na budynkach niezbędne jest tylko zgłoszenie. To prosta formalność. Składa się wniosek do starosty. Dołącza się do niego oświadczenie o tytule prawnym do dysponowania gruntem, a więc przede wszystkim: prawie własności lub użytkowania wieczystego. Niezbędne są także szkice i rysunki, które określą wygląd reklamy oraz sposób jej montażu. Mogą być one odręczne. Następnie trzeba odczekać 30 dni. Jeżeli w tym czasie starosta nie złoży sprzeciwu, można rozpoczynać pracę. Jest to bowiem tzw. milcząca zgoda.
Inaczej sytuacja wygląda w przypadku reklam na zabytkach oraz reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. W ich przypadku należy uzyskać pozwolenie na budowę.
W prawie budowlanym traktuje się reklamę jako małą architekturę. Za obiekt tego typu prawo budowlane uważa niewielkie obiekty, a w szczególności: kultu religijnego, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku.
Lista ta nie jest zamknięta. Niekiedy tablice i urządzenia reklamowe mogą być kwalifikowane jako obiekty małej architektury. Ale tylko wtedy, gdy ich funkcja nie jest jedynie reklamowa. Może to dotyczyć dużych siedzisk trwale związanych z gruntem. W takim przypadku potrzebne jest zgłoszenie.
