Jak wynika z ustaleń prokuratury, dokonanych na podstawie materiałów sprawy oraz dokumentacji znajdującej się między innymi w Archiwum Państwowym w Warszawie, budynek frontowy posadowiony na nieruchomości przy ul. Nowy Świat 66 został zniszczony w trakcie działań wojennych, a obecny budynek został wybudowany od fundamentów dopiero po dniu wejścia w życie dekretu z 26 października 1945 roku. Dlatego też nie może on być uznany za stanowiący odrębną od gruntu własność.
Powyższe znajduje potwierdzenie w szeregu dokumentach, w tym karcie rejestracyjnej nieruchomości sporządzonej w dniu 27 sierpnia 1948 roku, dokumentacji Biura Odbudowy Stolicy, sprawozdaniu Wydziału Inspekcji Budowlanej Zarządu Miejskiego w m. st. Warszawie Dzielnicy Śródmieście z dnia 20 lutego 1947 roku, a także pismach kierowanych do organów państwowych przez samą właścicielkę nieruchomości, w których podnosiła, że budynek frontowy przy ul. Nowy Świat 66 uległ całkowitemu zniszczeniu.
Z ustaleń prokuratury jednoznacznie wynika, iż budynek frontowy przy ul. Nowy Świat 66 w Warszawie został całkowicie zburzony, nie nadawał się do odbudowy, a wystające ponad poziom chodnika resztki muru zakwalifikowano do rozbiórki.
W ocenie prokuratury organ wydający decyzję rażąco naruszył przepisy art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.k., albowiem nie zebrał w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, skutkującego uznaniem, że budynek fontowy znajdujący się na posesji przy ul. Nowy Świat 66 istniał w dniu 21 listopada 1945 roku, wobec czego stanowi własność następców prawnych, a nie właściciela gruntu. Wobec zaniechania zgromadzenia kompletnego materiału dowodowego, w szczególności archiwalnej dokumentacji architektoniczno-budowlanej oraz dokumentacji Biura Odbudowy Stolicy, organ I instancji, nie dysponował pełnym materiałem dowodowym pozwalającym na wydanie prawidłowej decyzji.
Ponadto zgodnie z ugruntowanym poglądem sądów administracyjnych organem upoważnionym ustawowo do uregulowania w drodze aktów ogólnych spraw majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, a dotyczących określania zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości gruntowych jest rada gminy.
W przypadku opisywanej sprawy organ pierwszej instancji pominął istotny fakt, że w dacie wydania decyzji brak było uchwały rady gminy upoważniającej do wydania zarządzenia w sprawie ustalenia opłaty symbolicznej za użytkowanie wieczyste gruntów przejętych na rzecz Skarbu Państwa w trybie dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, stanowiących własność Gminy Warszawa- Centrum.
