- zapewnienie niepełnosprawnym uczniom, objętych kształceniem specjalnym (art. 127 p.o.), bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia,
- zapewnienie dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim, uczestniczącym w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych (art. 36 ust. 17 p.o.) oraz dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą: 24. rok życia - w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna bądź 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, albo
- zwrot kosztów przejazdu ucznia, o którym mowa powyżej, oraz jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem a rodzicami, jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice.
Poprzednio zagadnienia te regulowała ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. DzU z 2016 r. poz. 1943 ze zm.). Interpretując jej przepisy podkreślano, że wybór podmiotu realizującego transport ucznia jest pozostawiony uznaniu rodziców w tym znaczeniu, że jeżeli podejmą się dowożenia ucznia we własnym zakresie, to gmina nie może przeciwstawić się temu rozwiązaniu, nawet gdyby miała zorganizowany transport i opiekę dla innych uczniów w takim samym stanie zdrowia i do tej samej placówki (por. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 31 marca 2017 r., sygn. III SA/Łd 1054/16, LEX nr 2293515). Dopiero w sytuacji, gdy rodzice dziecka nie chcą lub nie mogą zapewnić dowożenia dziecka do właściwej placówki, gmina zapewnia dziecku bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu.
W postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lutego 2014 r. (sygn. I OSK 2614/13, LEX nr 1452156) podkreślono, że przyjęcie przez ustawodawcę, że zwrot kosztów następuje na podstawie umowy wyłącza wydawanie w tym zakresie decyzji administracyjnej przez wójta. Z uwagi na to, że zasady zwrotu kosztów określa się w umowie, nie można kwalifikować tego uprawnienia jako wynikającego z mocy prawa. W postanowieniu NSA z 19 października 2016 r. (sygn. I OSK 1849/16, LEX nr 2168000) zwrócono uwagę, że negocjowanie treści wskazanej wyżej umowy leży w gestii stron tej umowy, a wynikłe na tym tle spory podlegają kompetencji sądów cywilnych. —Anna Puszkarska, radca prawny
podstawa prawna: art. 32 ust. 6, art. 39 ust. 4 ustawy z 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (DzU z 2016 r. poz. 59 ze zm.)
