Założona w 1948 roku stacja naukowa na Oceanie Południowym, 1500 km na południe od Tasmanii, w strefie „wyjących pięćdziesiątek” (50 stopień szerokości geograficznej południowej), zestarzała się – utrzymywanie tej infrastruktury byłoby zbyt kosztowne w stosunku do korzyści. Poza tym stare urządzenia grożą zanieczyszczaniem środowiska. Baza ulokowana jest zaledwie kilka metrów nad powierzchnią oceanu. Wyspa ma 34 km długości i 5,5 km szerokości. Od 1997 roku wpisana jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Aby wyspa odzyskała swój pierwotny, dziewiczy stan, usuwane są z niej wszystkie zwierzęta, jakie trafiły tu wraz z człowiekiem: psy, koty, króliki, szczury. Wyspa została odkryta w 1810 roku, od tego momentu jej ekosystem ulegał zmianie. Doprowadzenie go do pierwotnego stanu zajmie około dziesięciu lat.