Tajemnicze uczucie Houston

Whitney Houston była jak z bajki – piękna, utalentowana, odnosiła sukcesy, jako 19-latka zaczynała karierę w roli modelki. Sprzedała ponad 200 mln albumów, co dało jej status niekwestionowanej gwiazdy i ikony muzyki pop. Szaleństwo sięgnęło zenitu, gdy w 1992 r., mając 29 lat, zagrała u boku Kevina Costnera w filmie „Bodyguard" i wylansowała przebój nad przeboje „I Will Always Love You".

Równolegle postępował jednak jej upadek, który wywołało małżeństwo z zazdrosnym o karierę muzykiem Bobbym Brownem, codzienne przygody z prochami, a także poczucie winy wywołane życiem córki, pozbawionej opieki rodziców i poczucia stabilności.

Puszka Pandory

Dokument powstał przy pełnej akceptacji i współpracy rodziny, która udostępniła niepokazywane wcześniej prywatne materiały filmowe, a także nagrania koncertowe zarejestrowana przez samą Whitney Houston w różnych okresach jej kariery. Te nieocenzurowane filmy bywają wstrząsające niczym obyczajowy thriller. Reżyser Kevin MacDonald (laureat Oscara za dokument „One Day in September") nie miał żadnych oporów w ustalaniu prawdy o losach tragicznie i przedwcześnie – w wieku 48 lat – zmarłej gwiazdy. Dlatego film przypomina otwarcie puszki Pandory.

MacDonald sfilmował wywiady z 70 osobami. Choć nie wszystkie potem wykorzystał, pokazał, że w dramacie wokalistki mieli udział wszyscy ważni dla niej ludzie – od matki poczynając, poprzez braci, męża, a na zaprzyjaźnionej fryzjerce kończąc. Wszyscy wymienieni występują w dokumencie, odpowiadając na pytania zadawane przez reżysera, dociekającego, kim naprawdę była Whitney. Uderza bezrefleksyjność wypowiedzi ludzi z najbliższego otoczenia artystki, którzy pomagali przyśpieszyć jej fatalny koniec.

O sobie mówiła: „Dorastałam w getcie – to stamtąd jestem". A jej rodzina za sukces uznała, gdy przeniosła się o 20 przecznic dalej, gdzie mieszkali ludzie o wyższym statusie społecznym, których dzieci czekała edukacja w lepszej szkole. Trudno uwierzyć, że nie działo się to w XIX w., tylko w latach 70. XX w. O takiej Ameryce mało kto chce wiedzieć i pamiętać. Film to przypomina.

Przyjaciółka milczy

Szczególną rolę odgrywała Cissy, matka Whitney i piosenkarka, która realizację własnych aspiracji związała z córką. Ojciec opuścił rodzinę, czego Whitney nie umiała mu zapomnieć: nie pojawiła się nawet na jego pogrzebie. Bracia nie byli dobrymi opiekunami. Od wczesnych lat dzielili się z siostrą narkotykami. Im dłużej bliscy opowiadają o Whitney, tym bardziej staje się jasne, że rodzina Houstonów miała wiele mrocznych sekretów, a pośród nich i ten, że Whitney jako dziecko była molestowana przez bliską osobę z otoczenia – kobietę. Tak twierdzą bracia, wyznając jednocześnie, że i oni tego doświadczyli.

Mąż Bobby Brown, wspominając żonę, o narkotykach nie chciał rozmawiać, bo uznał, że nie ma takiej potrzeby. Jest zadowolony z siebie, w dobrej formie. Bracia też miewają się nieźle, z uśmiechem wspominają nieżyjącą siostrę.

Wyraz twarzy zmienia się u nich nieco, gdy mówią o Robyn Crawford – długoletniej przyjaciółce Whitney.

Z przytoczonych fragmentów rozmów i archiwaliów wynika, że Robyn i Whitney łączyło coś więcej niż przyjacielskie uczucie. Bracia nie lubili jej za – nadmierny ich zdaniem – wpływ na Whitney. Nie dodają, że siostra miała w niej przytomną doradczynię, dzięki której życiową katastrofę odsunęła o wiele lat. Znamienne jest to, że Robyn jest jedyną bliską piosenkarce osobą, która odmówiła udziału w filmie.

– Znała Whitney lepiej niż ktokolwiek inny – uważa reżyser. I pewnie jest w tym stwierdzeniu sporo racji.

Whitney, nazywana przez bliskich czule od dzieciństwa „Nippy", nie była traktowana przez nich z troską. Jej chylące się systematycznie ku upadkowi życie nie stało się przedmiotem rodzinnych narad. Ważniejsze były pieniądze tak łatwo zarabiane przez piosenkarkę u szczytu kariery.