Piotr Beczała w wersji romantycznej

On jednak dał wielki, dwugodzinny występ zakończony pięcioma bisami. Dla tych, których przywiodła przede wszystkim ciekawość, był to recital zaskakujący. – Jaki przygotował ambitny repertuar! – powiedziała głośno i ze zdumieniem pewna pani wychodząc na przerwie po pierwszej części recitalu.

Wielu widzów liczyło na popisowe arie, a Piotr Beczała  zaproponował wieczór pieśni romantycznej, pokazując przy tym, jak bardzo różne utwory mogą kryć się pod tym pojęciem. Wszystkie, wybrane przez niego, tworzą pewny kanon, z którym musi zmierzyć się artysta, który spektakle operowe traktuje nie mniej poważnie jak lirykę wokalną.

Część pierwszą recitalu wypełniło romantyczne arcydzieło: „Dichterliebe”, 16 pieśni Roberta Schumanna do tekstów Heinricha Heinego. Ten sam cykl niespełna rok temu na festiwalu „Chopin i jego Europa” zaprezentował słynny Ian Brostridge, wzbudzając zachwyt warszawskiej publiczności.

To są jednak dwie bardzo różne interpretacje. Brytyjski tenor odczytał „Dichterliebe” jako kwintesencję romantyzmu o skrajnych wręcz emocjach, ale jednocześnie egzaltowanego i mocno uteatralizowanego. Piotr Beczała potraktował pieśni Schumanna w sposób znacznie bardziej prosty i naturalny, wyraziście pokazując zawartą w nich narrację: od radosnego zauroczenia miłością poprzez gniew wynikający z odrzucenia uczuć aż po beznadzieję i rozpacz naznaczoną piętnem śmierci.

Interpretacja Piotra Beczały mocno osadzona jest w tradycji niemieckiego wykonawstwa.  Nieprzypadkowo krytycy w tym kraju nieraz porównywali Polaka do znakomitego niemieckiego tenora lirycznego z połowy XX wieku, Fritza Wunderlicha. To największy komplement, ale rzeczywiście łączy ich artystyczne pokrewieństwo wyrażające się w owej naturalności narracji i  pięknym zespoleniu tekstu z muzyką.

Dla Beczały, podobnie jak dla Wunderlicha, każde słowo w pieśni jest ważne. W piątkowym wykonaniu „Dichterliebe” można było wskazać wiele przykładów, jak słowa wpływały na dynamikę, a nawet barwę głosu. Całość zaś uzupełniała nastrojowa i czujna partia fortepianu, przy którym zasiadł wspaniały pianista i mądry partner śpiewaków, Helmut Deutsch.

Prostej, a trudnej zarazem sztuki podawania tekstu, większość polskich śpiewaków powinna uczyć się od Piotra Beczały. W cyklu pieśni Mieczysława Karłowicza słowa bez trudu docierały do słuchaczy (rzecz na naszych estradach właściwie niespotykana). Ten fragment recitalu zwieńczył zaś numer popisowy Piotra Beczały: „Pamiętam ciche, jasne, złote dnie” zakończone, jak zwykle u niego, nieskończenie długim, naturalnie brzmiącym piano.