Ale to jest typowe dla Zidane’a, który zawsze chodził swoimi drogami, był krnąbrnym dzieckiem imigrantów z Algierii. Musiał bić się o swoje w dzielnicy Marsylii - Castellanes, wśród bloków, zamieszkałych przez takich jak on biednych przybyszów, aż po latach stał się bohaterem narodowym Francji.
Kiedy w roku 1998 Francja zdobyła na stadionie w St Denis tytuł mistrza świata, a w finałowym meczu z Brazylią Zidane wbił dwie bramki Brazylii, jego wizerunek i nazwisko wyświetlono na Łuku Triumfalnym. Stał się najpopularniejszym człowiekiem Francji, przyjmowanym poza kolejnością w Pałacu Elizejskim.
Był nie tylko jednym z najlepszych piłkarzy świata, ale i symbolem zmieniającego się kraju, w którego reprezentacji wystąpili wtedy zawodnicy o korzeniach algierskich (Zidane), baskijskich (Lizarazu), senegalskich (Vieira), ormiańskich (Djorkaeff, Boghossian), ghańskich (Desailly), gwadelupskich (Diomede, Thuram), nowokaledońskich (Karembeu), argentyńskich (Trezeguet), gujańskich (Lama).
Zidane był ich liderem, nie gorszym niż kilkanaście lat wcześniej Michel Platini, a jeszcze skuteczniejszym. Nic tak wtedy nie zjednoczyło Francji, jak jej wielokolorowa drużyna narodowa. A Zidane stał się wzorem dla kolejnego pokolenia imigrantów, widzących w nim spełnienie młodzieńczych marzeń i będącym żywym dowodem na to, że są realne.
Nie zwróciłem na niego uwagi, kiedy na początku kariery grał w międzynarodowym Turnieju o Puchar Syrenki na przetartych boiskach Marymontu i Mirkowa. A potem widziałem na stadionach jego najważniejsze mecze o mistrzostwo świata, Europy i Puchar Mistrzów. Śmiałem się sam do siebie, widząc jego gole na Saint Denis, Hampden Park czy karnego wbitego w finale mundialu w Berlinie Gianluigiemu Buffonowi - najlepszej jedenastki w historii. On po prostu dostarczał przyjemności ludziom na całym świecie, przywracając futbolowi rangę sztuki.
