Obniżenie wieku zakończenia kariery zawodowej spowoduje też, że przed wypowiedzeniem będą chronieni pracownicy znacznie młodsi niż obecnie.
Jakie zasady
Ochrona przed zwolnieniem pracowników w wieku przedemerytalnym obejmuje cztery lata przed osiągnięciem wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę. Sprowadza się ona do tego, że w tym czasie pracodawca nie ma prawa wypowiedzieć etatowcowi umowy o pracę (a także warunków pracy i płacy).
Kluczowe dla ustalenia okresu obowiązywania okresu ochronnego jest pojęcie wieku emerytalnego. Od daty jego spodziewanego osiągnięcia liczy się okres – nie więcej niż cztery lata wstecz, w którym obowiązuje zakaz wypowiedzenia umowy o pracę (tzw. okres ochronny).
Ustawa z 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (DzU z 2012 r., poz. 637), obowiązująca od 1 stycznia 2013 r., wydłużyła wiek emerytalny dla kobiet i mężczyzn do 67 lat. Było to wprowadzane stopniowo, każdy kolejny kwartał powoduje wzrost wieku emerytalnego o miesiąc. Oczywistym następstwem tego było równoległe przesuwanie się okresu ochronnego wynikającego z art. 39 kodeksu pracy, obejmującego cztery lata wstecz od rosnącego co kwartał wieku emerytalnego aż do osiągnięcia 67 lat.
Graniczne wątpliwości
Bezpośrednim skutkiem dla firm zatrudniających osoby zbliżające się do osiągnięcia wieku przedemerytalnego jest konieczność ustalania u każdego pracownika czasu, kiedy rozpoczyna się taka ochrona. Zależy on od wieku pracownika. Utrudnienia dotyczyły mężczyzn urodzonych przed 30 września 1953 r. oraz pracownic, które przyszły na świat przed 30 września 1973 r. Zgodnie z ustalonymi zasadami młodsi pracownicy uprawnieni mieli być do przejścia na emeryturę w wieku co najmniej 67 lat. Oznacza to, że u nich – zarówno w stosunku do pań, jak i panów ochrona przedemerytalna rozpoczynać się miała zgodnie z obecnymi przepisami po skończeniu 63 lat.