Znowelizowano je ustawą z 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców (DzU poz. 2255). Niestety, przepisy tej nowelizacji nie zostały do końca zharmonizowane ze stanem prawnym, który powstał wskutek wejścia w życie dużej nowelizacji kodeksu pracy z 22 lutego 2016 r. Z katalogu umów terminowych, do którego odnoszą się art. 97 § 11 – § 13 k.p. regulujące zasady wydawania świadectw pracy, usunięto wówczas umowy na czas wykonania określonej pracy.
Luka w przepisach
Obie nowelizacje zawierają przepisy przejściowe. Nowela, która weszła w życie 22 lutego 2016 r., przewidywała, że w odniesieniu do likwidowanych umów na czas wykonania określonej pracy (które trwały na 22 lutego 2016 r.) należy stosować regulacje dotychczasowe. Niestety, w przepisach przejściowych ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców ustawodawca najwyraźniej zapomniał o tym, że – mimo usunięcia z kodeksu pracy umowy na czas wykonania określonej pracy – takie umowy nadal mogą być realizowane (jeśli trwały na 22 lutego 2016 r. i wciąż nie wygasły).
Patowa sytuacja
W konsekwencji na gruncie aktualnie wprowadzonej nowelizacji potencjalnie problematyczna pozostaje sytuacja, w której umowa na czas wykonania określonej pracy nadal trwa lub gdy po takiej umowie (która zakończyła się po 22 lutego 2016 r.) strony zawarły kolejną umowę na czas określony.
Przykład
W styczniu 2016 r. pani Anna zawarła z X sp. z o.o. umowę o pracę na czas wykonania określonej pracy – utworzenie bazy danych oraz wprowadzenie do niej pewnych informacji. Umowa zakończy się 28 lutego 2017 r. Pracodawca zaproponował pani Annie roczną umowę o pracę na czas określony od 1 marca 2017 r. Czy pracodawca powinien wystawić pani Annie zbiorcze świadectwo dopiero w 2017 r., czyli po zakończeniu umowy na czas określony?
Zgodnie z art. 97 k.p. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2017 r., pracodawca powinien wydać świadectwo po zakończeniu umowy o pracę na czas wykonania oznaczonej pracy, nawet jeśli kontynuował współpracę na podstawie umowy terminowej. Jednak do opisanego stanu faktycznego powinny znaleźć zastosowanie przepisy przejściowe, zawarte w ustawie z 16 grudnia 2016 r. Nie wynika z nich bowiem, aby dotyczyły wyłącznie stanów faktycznych i umów nawiązanych po 22 lutego 2016 r. Równocześnie nie odnoszą się one w żaden sposób do wcześniejszych przepisów przejściowych, w tym zwłaszcza ustawy z 25 czerwca 2015 r., która weszła w życie właśnie 22 lutego 2016 r., a tym samym do potencjalnie istniejących jeszcze na rynku umów na czas wykonania określonej pracy.
