Ustanowienie odrębnej własności lokali ma duże znaczenie zwłaszcza z perspektywy podmiotów gospodarczych, które są zaangażowane w funkcjonowanie rynku nieruchomości. Do tej pory ustawodawca (w ustawie o własności lokali) zastrzegał, że samodzielnym lokalem mieszkalnym w rozumieniu ustawy jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. W ramach ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości ustawodawca do obejmującego te kwestie art. 2 ustawy o własności lokali dodał ust. 1a, w którym wskazał, że ustanowienie odrębnej własności samodzielnego lokalu mieszkalnego następuje zgodnie z:
- ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub w przypadku jego braku decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,
- pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem oraz zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie.
Ponadto ustawodawca wskazał, że odrębną nieruchomość w budynku mieszkalnym jednorodzinnym mogą stanowić najwyżej dwa samodzielne lokale mieszkalne.
Zmiany te wprowadzają pewne ograniczenia przy wyodrębnianiu samodzielnych lokali mieszkalnych. Jedno z nich obejmuje przesłanki wyodrębniania samodzielnych nieruchomości lokalowych w ramach budynku mieszkalnego jednorodzinnego. W tym przypadku ustawodawca jako górną granicę wskazał możliwość wyodrębnienia dwóch lokali mieszkalnych. Stanowi to próbę powstrzymania praktyki, w ramach której w budynkach jednorodzinnych wyodrębniana była znacznie większa liczba samodzielnych lokali. W ramach takiej praktyki często obchodzono ustalenia planistyczne. Nawet, jeżeli plan miejscowy przewidywał w danym miejscu jedynie zabudowę jednorodzinną, to inwestorzy po wzniesieniu budynku jednorodzinnego doprowadzali do wyodrębnienia w nim większej liczby samodzielnych lokali mieszkalnych tworząc de facto budynki wielorodzinne.
