Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 26 czerwca 2015 r., I CSK 311/14.
Sąd Arbitrażowy przy Sztokholmskiej Izbie Handlowej 17 marca 2011 r. wydał wyrok zasądzający od E. na rzecz powoda R. określoną kwotę z tytułu kredytu towarowego. R. wystąpił do sądu okręgowego o stwierdzenie wykonalności tego wyroku w Polsce. Wobec ustalenia, że spółka E. jest wspólnikiem w spółce D. sp. z o.o. z siedzibą w Polsce i posiada w niej 986 udziałów, R. wystąpił z wnioskiem o zabezpieczenie roszczenia przez zajęcie na jego rzecz 986 udziałów E. w D. oraz praw z tytułu tych udziałów.
18 sierpnia 2011 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników spółki D. podjęło uchwałę nr 1 w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego spółki poprzez ustanowienie nowych udziałów, które objęte zostały przez spółkę prawa słowackiego A. Podjęte zostały również dalsze uchwały, tj.: nr 2 w sprawie zmiany umowy spółki, nr 3 w sprawie przyjęcia jednolitego tekstu umowy spółki, nr 5 w sprawie wyrażenia zgody na ustanowienie zastawu cywilnego i zastawu rejestrowego na udziałach spółki należących do E. na rzecz A. Następnie, 30 sierpnia sąd okręgowy udzielił zabezpieczenia na rzecz R. przez zajęcie 986 udziałów w spółce D. należących do E. oraz praw z tych udziałów, którymi wspólnikowi wolno rozporządzać. W związku z tym 7 września R. złożył u komornika sądowego wniosek o wykonanie tego zabezpieczenia. Spółka D. otrzymała zaś zawiadomienie o zajęciu udziałów 19 września 2011 r., z tym że 9 września złożyła ona w KRS wniosek o zmianę danych w rejestrze przedsiębiorców. Rejestracja podwyższenia kapitału zakładowego D. nastąpiła 13 września 2011 r. Komornik sądowy 21 września 2011 r. zgłosił w sądzie rejonowym fakt zajęcia udziałów oraz praw z nim związanych należących do E.
R. wystąpił przeciwko spółce D. o stwierdzenie nieważności, ewentualnie o uchylenie uchwał podjętych w spółce D. Sąd okręgowy oddalił powództwo, a R. wniósł apelację. Apelacja R. również została oddalona, przy czym sąd apelacyjny zwrócił uwagę na treść art. 9102 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że z mocy zajęcia wierzyciel może wykonywać wszelkie uprawnienia majątkowe dłużnika wynikające z zajętego prawa, niezbędne do zaspokojenia wierzyciela w drodze egzekucji oraz podejmować wszelkie działania, które są niezbędne do zachowania prawa. Z przepisu tego sąd wyprowadził wniosek, że przedmiotem zaskarżenia mogą być jedynie uchwały podjęte już po dokonanym zajęciu, zmierzające do uszczuplenia prawa wierzyciela czy też wręcz do jego unicestwienia. Z porównania dat: podjęcia uchwały o ustanowieniu zastawów na rzecz spółki A., tj. 18 sierpnia 2011 r., i wydania postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia R. 30 sierpnia 2011 r. jednoznacznie wynika, że podejmując uchwałę, pozwana spółka nie była zobligowana do uwzględniania interesów spółki R.
Powód wniósł skargę kasacyjną, która została oddalona. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał jak na wstępie.
