Japoński film „Kwiat wiśni i czerwona fasola” od piątku w kinach

Naomi Kawase to poetka ekranu. Jej „Kwiat wiśni i czerwona fasola" to także opowieść dla widzów, którzy lubią takie przejmujące kino.

Aktualizacja: 02.08.2016 20:28 Publikacja: 02.08.2016 19:45

Foto: Aurora Films

Sentaro, bohater nowego filmu Naomi Kawase, prowadzi małą naleśnikarnię. Uczennice z pobliskiej szkoły lubią jego dorayaki – małe placuszki nadziewane sosem z czerwonej fasoli.

Pewnego dnia zgłasza się do pomocy Tokue. Ma 76 lat i chore, zniekształcone dłonie. Sentaro nie widzi możliwości, by podołała obowiązkom, ale stara kobieta przynosi mu zrobiony przez siebie sos. Absolutną delicję. Sentaro przyjmuje ją do pracy, a naleśnikarnia staje się sławna w całej okolicy. Ręce Tokue kryją jednak tajemnicę. W młodości kobieta zachorowała na trąd, całe życie spędziła w izolacji, teraz przychodzi do pracy ze specjalnego ośrodka.

Mało znana szerokiej publiczności 47-letnia Naomi Kawase to niemal guru intymnego, pełnego poezji i zadumy kina o skromnych, zwyczajnych ludziach. Jej filmy zrodziły się z bólu. Z przeżyć dziecka, które zostawione przez rodziców i wychowane przez cioteczną babkę rosło w poczuciu odrzucenia.

Nadwrażliwa i wyczulona na ludzkie cierpienie dziewczyna trafiła do szkoły fotograficznej w Osace. Jako 18-latka zaczęła robić filmy dokumentalne, głównie autobiograficzne. Próbowała rozliczyć się z własną przeszłością, dowiedzieć się czegokolwiek o nieżyjącym już wówczas ojcu. Etiudę „Tarachime" poświęciła babce, którą też powoli traciła, bo coraz bardziej zabierała ją demencja.

Filmy Naomi Kawase zawsze są opowieściami o ludziach, którzy noszą w sobie różne niespełnienia. W nagrodzonym w 2007 r. w Cannes „Lesie w żałobie" opiekunkę z domu dla starców i jej podopiecznego zbliża strata, z którą oboje nie mogą się uporać. W filmie „Zawsze woda" pokazała dwójkę 16-latków. Matka chłopaka ciągle zmienia kochanków. Matka dziewczyny, nieuleczalnie chora, ma przed sobą niewiele życia.

„Kwiat wiśni i czerwona fasola" to film o dwóch samotnościach. Sentaro i Takue mają tajemnice, które zepchnęły ich na margines życia. „Słuchaj historii, jakie opowiada fasola" – mówi ona do właściciela barku. Kamera długo pokazuje proces powstawania sosu dojrzewającego w garnku, jakby chciała zachęcić, by również wsłuchać się w historię ludzi.

W swoim powolnym sposobie narracji Naomi Kawase staje się chwilami manieryczna. Ale niektóre obrazy z jej filmów są prawdziwie przejmujące. Trudno zapomnieć 16-letnią dziewczynę, która łapczywie przeżywa ostatnie chwile z umierającą matką, bo wie, że to wspomnienie będzie musiało jej wystarczyć na resztę życia. I uśmiech starej kobiety, dla której lato w naleśnikarni spędzone wśród zwyczajnych ludzi jest najpiękniejszym czasem życia.

Takie obrazy sprawiają, że stajemy się bardziej wrażliwi. Może lepsi.

Sentaro, bohater nowego filmu Naomi Kawase, prowadzi małą naleśnikarnię. Uczennice z pobliskiej szkoły lubią jego dorayaki – małe placuszki nadziewane sosem z czerwonej fasoli.

Pewnego dnia zgłasza się do pomocy Tokue. Ma 76 lat i chore, zniekształcone dłonie. Sentaro nie widzi możliwości, by podołała obowiązkom, ale stara kobieta przynosi mu zrobiony przez siebie sos. Absolutną delicję. Sentaro przyjmuje ją do pracy, a naleśnikarnia staje się sławna w całej okolicy. Ręce Tokue kryją jednak tajemnicę. W młodości kobieta zachorowała na trąd, całe życie spędziła w izolacji, teraz przychodzi do pracy ze specjalnego ośrodka.

2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Film
„Biedne istoty” już na Disney+. Film z oscarową Emmą Stone błyskawicznie w internecie
Film
Dżentelmeni czyli mocny sojusz dżungli i zoo
Film
Konkurs Główny „Wytyczanie Drogi” Mastercard OFF CAMERA 2024 – znamy pierwsze filmy
Film
„Pamięć” Michela Franco. Ludzie, którzy chcą zapomnieć ból
Film
Na co do kina w weekend? Trzy filmy o skomplikowanych uczuciach