Polscy aktorzy coraz częściej grają w zagranicznych filmach

Marcin Dorociński stał się ostatnio jednym z najbardziej eksportowych polskich aktorów. Na ekrany weszły właśnie „Małżeńskie porachunki" Duńczyka Ole Bornedala, gdzie zagrał ukraińskiego płatnego mordercę mającego (definitywnie) rozwiązać problemy dwóch znudzonych sobą duńskich małżeństw.

Nie dotarł do tej pory do Polski ubiegłoroczny amerykańsko-czeski „Anthropoid" Seana Ellisa. W tej wojennej opowieści o zamachu na Reinharda Heydricha Dorociński zagrał dużą i świetną rolę obok Jamiego Dornana i Cilliana Murphy'ego.

Przedtem Dorociński wystąpił w dwóch telewizyjnych produkcjach niemieckich i kilku zagranicznych serialach, m.in.kręconym w Afryce Południowej „Cape Town". A przy tym gra w filmach polskich i mieszka w Warszawie.

Emigracja czy kariera

W PRL wydawało się, że jeśli ktoś chce zrobić karierę na Zachodzie, a zwłaszcza w Ameryce, musi wszystko postawić na jedną kartę. Wyemigrować, zyskać agenta, chodzić na castingi, być dyspozycyjnym w każdym momencie. Tak zrobiła m.in. Joanna Pacuła, która po znakomitej, uhonorowanej nominacją do Złotego Globu roli w „Parku Gorkiego" Michaela Apteda została w Stanach. Dziś ma bogatą amerykańską filmografię, choć jest raczej aktorką filmów klasy B.

Wyjechali z Polski Beata Późniak i Marek Probosz. Ale już nie zdecydowały się na taki krok Katarzyna Figura, próbująca sił w Hollywood, czy Małgorzata Zajączkowska, która zagrała w Ameryce kilka ważnych, znaczących ról i wróciła do Warszawy. Na drugim biegunie znalazł się Bogusław Linda, który po serii wielkich ról w polskim kinie mówił, że nie będzie się plątał pod drzwiami hollywoodzkich producentów. Jeśli będą go potrzebowali, to go znajdą. A jeśli nie, ma swoje satysfakcje tutaj.

Dzisiaj wybór ścieżki aktorskiej kariery nie jest tak dramatyczny. Granice się otworzyły, zagraniczne plany filmowe są odległe od Warszawy o kilka lub najwyżej kilkanaście godzin lotu, a Internet pozwala zrobić i przesłać zdjęcia próbne w każde miejsce. Tak odbył się na przykład casting, w którym Magdalena Lamparska dostała rolę w „Azylu". Polscy aktorzy nauczyli się też walczyć i nie unikają castingów. Pomagają im w tym profesjonalni agenci utrzymujący kontakty z agencjami zagranicznymi.

Europejskie sukcesy

Stany Zjednoczone nadal są trudne. Role tam to wyjątkowe okazje. Amerykanie pamiętają o Jerzym Skolimowskim, który po „Białych nocach" Taylora Hackforda i „Wschodnich obietnicach" Davida Cronenberga po raz kolejny zagrał Rosjanina w „Avengersach 3D", znęcając się nad samą Scarlett Johansson.

W „Salt" Daniel Olbrychski przesłuchiwał Angelinę Jolie. Joanna Kulig zdobyła rolę w hollywoodzkiej produkcji „Hensen i Gretel: Łowcy czarownic" Tommy'ego Wirkoli. Co jakiś czas słychać o amerykańskich próbach Weroniki Rosati.

O tych osiągnięciach piszą wszyscy. Informacje o nich trafiają nawet do portali plotkarskich. O udziale Polaków w skromniejszych filmach europejskich dowiadujemy się rzadziej. A bywają ciekawe. Zwłaszcza że nasi aktorzy mają dobrą markę.

Klasą dla siebie jest Jerzy Stuhr, którego kochają włoscy twórcy, i to ci najwybitniejsi, Nanni Moretti czy Michele Sordillo. Właśnie kończy pracę nad filmem z jego udziałem Antonio Morabito.

Z kolei Andrzej Chyra, jeden z najlepszych polskich aktorów, który wciąż czeka w kraju na swoją wielką rolę, zagrał w ostatnim roku we francuskim obrazie „Walden" Czeszki Bojeny Horackovej i we francusko-litewsko-ukraińsko-polskim filmie „Frost" Litwina Sarunasa Bartasa. W litewskim obrazie „Stebuklas" Egle Vertelyte wystąpił Daniel Olbrychski.