– To pierwszy film, który nakręciłem jako dojrzały mężczyzna. Tekst sztuki teatralnej Jeana-Luca Lagarce'a przynieśli mi przyjaciele w 2010 roku, ale wtedy go nie zrozumiałem. Kilka lat później stał mi się bliski – mówi 27-letni Kanadyjczyk Xavier Dolan.
W „To tylko koniec świata" młody pisarz wraca do domu po 12 latach nieobecności. Spotyka matkę, starszego brata, bratową, której nigdy nie widział, i siostrę, dziś dorosłą, którą pamięta jako małą dziewczynę. Chce im powiedzieć, że umiera. Pożegnać się. Ale trafia do kłębowiska ambicji, niespełnień, wzajemnych pretensji, które przy nim – uciekinierze, niby swoim, a jednak obcym – wybuchają z ogromną siłą.
Louis zderza się z agresją, z ludźmi samotnymi, nierozumiejącymi się nawzajem, zniecierpliwionymi, niepogodzonymi ze słabościami własnymi i innych, pełnymi kompleksów, nieakceptującymi tego, kim są. Oni wcale nie chcą usłyszeć tego, co Louis ma im do powiedzenia.
Relacje rodzinne zawsze Dolana interesowały. W 2009 roku, jako 19-latek, na festiwalu w Cannes pokazał swoją debiutancką fabułę „Zabiłem moją matkę". Nakręcił ją za gaże, jakie dostawał, występując w dzieciństwie w reklamach i serialach telewizyjnych.
To była rewelacja – film gęsty, bolesny, prawdziwy. Dolan portretował osoby najbliższe, złączone miłością i nienawiścią. „Nie potrafię cię kochać i nie potrafię cię nie kochać" – mówił 16-letni bohater filmu do matki. Kamera z bliska obserwowała ich toksyczne relacje. Nadopiekuńczą i pełną pretensji matkę wciąż bolał pełen poświęceń czas samotnego wychowywania syna. On miał poczucie, że nie dorasta do wymagań matki, która ogranicza jego wolność. Może dlatego nie był w stanie wyznać jej, że jest gejem.
