Barbara Hollender poleca nowości na DVD

Wołyń, reż. Wojciech Smarzowski

Wyd. Galapagos

To jeden z najważniejszych filmów, jakie powstały w Polsce w ostatniej dekadzie. Wprawdzie pominięty przez jury festiwalu w Gdyni, ale potem słusznie doceniony przez widzów, krytyków i filmowców. W kinach „Wołyń” obejrzało prawie 1,5 mln widzów, a potem przyznało mu Orła publiczności. Krytycy uhonorowali go Złotą Taśmą (ex aequo z „Ostatnią rodziną”) dla najlepszego polskiego filmu roku 2016, a członkowie Polskiej Akademii Filmowej obsypali Orłami.

Trzeba dużo odwagi, by zrobić taki film. Opowieść o losach młodej dziewczyny zakochanej w ukraińskim chłopcu, a wydanej za mąż za zamożnego polskiego sołtysa reżyser rzucił na tło dramatycznych wydarzeń rzezi Polaków na Wołyniu w 1943 roku. 

Wojciech Smarzowski pokazał całą złożoność historii, oddał niejednostronnie okoliczności tej krwawej tragedii. Ale najważniejsza jest w jego filmie chwila, w której chłopi ukraińscy chwytają siekiery, by razem z banderowcami zabijać własnych sąsiadów. Bo w pełnym podziałów, nienawiści i frustracji świecie, czasem wystarczy iskra, by wszystko wymknęło się spod kontroli.

Smarzowski sfilmował horror. Amok. Rozpruwanie brzuchów ciężarnych kobiet, ścinanie głów, patroszenie z ciał wnętrzności, wycinanie kręgosłupów, robienie żywych pochodni z dzieci. Ale na to potworne okrucieństwo patrzył oczami przerażonej, młodej kobiety, która z pożogi próbuje uratować siebie i małego syna.

„Wołyń” jest głęboko humanistycznym filmem przeciwko skrajnemu nacjonalizmowi. To krzyk. W czasach, gdy na świecie do głosu dochodzi skrajna prawica i wzmacniają się ruchy narodowe, gdy pogłębiają się podziały między ludźmi, a politycy podsycają wzajemną niechęć całych grup społecznych – ten głos artysty jest bardzo ważny.

Znakomite zdjęcia Piotra Sobocińskiego Jr., świetna w roli Zosi jest studentka warszawskiej Akademii Teatralnej Michalina Łabacz i przejmująco tragiczny jako jej mąż Arkadiusz Jakubik. „Wołyń” po prostu trzeba zobaczyć koniecznie.

Światło między oceanami, reż. Derek Cianfrance

Wyd. Monolith Films

Film Dereka Cianfrance’a powstał na podstawie prozy M.L. Stedman. To opowieść o moralności i sekretach, które pewnego dnia eksplodują. Zdewastowany przez I wojnę światową mężczyzna, latarnik z wyspy, próbuje zbudować nowe życie, oparte na wielkiej miłości do młodziutkiej żony. Ale w ich świat wkrada się kłamstwo: para odkrywa dryfującą po morzu łódkę. Wewnątrz są zwłoki mężczyzny i cudem uratowane niemowlę, które bezdzietne małżeństwo „przywłaszcza”, nie bacząc, że gdzieś jest kobieta opłakująca śmierć męża i córki.