Dla tych europejskich prometeistów obszarem przemiany jest nie tylko prawo czy życie społeczne, ale także kultura i pamięć.
Dlatego wraz z rozszerzeniem UE pojawiła się myśl, że należy zintegrować także europejską historię. Teraz zamiast jej wersji narodowych, zamiast odmiennych doświadczeń, obowiązywać ma jedna, ogólnoeuropejska, zintegrowana historia pod patronatem UE. W 2007 r. Parlament Europejski z inicjatywy ówczesnego przewodniczącego Hansa-Gerta Pötteringa postanowił, że pomnikiem takiej przemiany w stronę zeuropeizowanej historii stanie się Dom Europejskiej Historii w Brukseli, modelowa placówka muzealno-edukacyjna w UE.
Poniżej dalsza część artykułu...Można ją zwiedzać od dwóch miesięcy. Ekspozycja umieszczona w budynku dawnej kliniki dentystycznej z lat 30. staje się faktycznie czymś w rodzaju wizyty u dentysty dla każdego zwiedzającego z Europy Środkowo-Wschodniej. W formie topornej i nachalnej pedagogiki gromadzi chyba wszystkie możliwe absurdy „europejskiego" zintegrowanego spojrzenia na historię naszego kontynentu: komunizm dobry – nazizm zły, narody i religia źródłem wszelkich nieszczęść, niemieccy wypędzeni pierwszymi ofiarami II wojny światowej, ruch oporu owszem – ale nie w Polsce, UE ostatecznym celem rozwoju Europy...
Bruksela wystawiła naprawdę szczególny pomnik europejskiej historii. Warto go obejrzeć, żeby się przekonać, jakie mogą być skutki europejskiego prometeizmu. Problem w unijnej europeizacji pamięci nie leży bowiem w tym, że różnice narodowych doświadczeń są sprowadzane do jednego tylko, ogólnego mianownika. Chodzi o to, że kończy się ona prymitywną, historyczną pedagogiką według jednego, dominującego wzorca, który jest nie tylko skandaliczny, ale którego celem jest po prostu fałszowanie historii. Najdziwniejsze jednak w projekcie Domu Europejskiej Historii jest to, że jest to projekt unijny, więc także polski. Jak to się stało, że przez dekadę, kiedy powstawał, polskie władze, polskie instytucje nie podjęły skutecznych działań, aby nie dopuścić do obecnego, skandalicznego kształtu wystawy? Znów się więc okazało, że Polak jest mądry po szkodzie.
Autor jest profesorem Collegium Civitas
Szczerze wolę, żeby historia była jedna i opisywała faktyczny rozwój wydarzeń w realnym świecie, ustalony w obiektywny sposób poprzez dyskusję i wzajemną weryfikację wyników badań naukowców z różnych krajów. Rzeczywistość też była jedna. Miejsca i uczestnicy zdarzeń też te same. Patronat UE pan Cichocki tutaj sobie dopowiada.
"Wersje narodowe" to nic innego jak narzucone narracje, ignorujące prawdę przez pominięcie argumentów drugiej strony, zwykle z polityczną agendą.
Nie "odkłamujmy" historii przez jej zakłamanie.
Rzeczywistość jest jedna.
Co do Hiroshimy i Nagasaki:
- morze łez nad ofiarami własnego nacjonalizmu to właśnie przykład na "wersję narodową" historii.
- z całym szacunkiem dla ofiar na Woli -- to (niestety...) nie jedyna taka rzeź w historii II wojny światowej. Hiroshima i Nagasaki pamiętane są szczególnie ze względu na nową jakość broni atomowej, kształtującej światową politykę przez następne pół wieku.
1. Fakty historyczne - to jest wspólny element historii i nie powinien podlegać zmianom i manipulacji. Fakty łączą historię europejskich narodów.
Interpretacja tych faktów - to jest narracja historyczna, to jest to co Kaczyński i PiS nazywają "polityką historyczną". To już zostanie narodowe, chociaż gwoli ścisłości to różni historycy lub pisarze dokonują interpretacji, a później politycy wybierają sobie, które interpretacje im akurat pasują.
2. Narody - dla niektórych to święte byty, dla innych nie.
Naród polski? niemiecki ? żydowski ? amerykański? kataloński? śląski? O co chodzi? o język? religię? państwo ? Wszelkie definicje są modyfikowalne. Jak wiadomo narody cały czas się kształtują i zmieniają, w XVII wieku były inne niż w XIX, XX i później. Myśle, ze idziemy w kierunku mniejszych wspólnot.
Cały spór sprowadza się do tego, czy trzymamy się faktów, czy spinu interpretacji.
A łzy nad Hiroshimą rozlewa przede wszystkim lewactwo.
No bo ci źli Amerykanie...