Rzecznik Praw Dziecka od wielu lat wskazywał na konieczność zmiany przepisów, które wprowadziłyby możliwość kontroli judykacyjnej Sądu Najwyższego nad orzeczeniami w przedmiocie wydania dzieci do miejsca ich poprzedniego pobytu. Argumentując zasadność przywrócenia takich rozwiązań prawnych Marek Michalak podkreślał, że funkcjonujące przepisy nie gwarantują pełnej ochrony praw dziecka.
W wystąpieniu do Marszałka Sejmu RP Rzecznik wyraził pogląd, że dzięki proponowanym uregulowaniom – co podkreślał w wielokrotnie kierowanych do Ministra Sprawiedliwości wystąpieniach – sądy, kierując się autorytetem orzeczniczym Sądu Najwyższego, wypracują jednolitą, zgodną z najlepiej pojętym interesem dziecka, interpretację przepisów Konwencji.
Przepisy realizują również postulat Rzecznika w zakresie odstąpienia od natychmiastowej wykonalności postanowień wydanych w I instancji w sprawach toczących się w trybie Konwencji.
W projekcie ustawy pojawiły się również propozycje, które wzbudziły zaniepokojenie Rzecznika Praw Dziecka, np. wyłączenie stosowania art. 577 k.p.c. w sprawach toczących się w trybie Konwencji. Rzecznik mając na względzie dobro dzieci wskazał, że niejednokrotnie po prawomocnym zakończeniu postępowania, mogą pojawić się wyjątkowe okoliczności, uzasadniające zmianę postanowienia nakazującego wydanie dziecka do miejsca poprzedniego pobytu. Przykładem tych szczególnych okoliczności może być pogorszenie stanu zdrowia małoletniego, uzasadniające podjęcie specjalistycznego leczenia na terytorium Polski, czy utrata zainteresowania rodzica dzieckiem i realizacją wydanego postanowienia.
