Le Corbusier: Architekt nowego świata

Autor ciekawie też pisze o jego relacjach z ludźmi. Projektant bywał apodyktyczny, a jego egocentryzm prowadził wręcz do sytuacji komicznych. Gdy po raz pierwszy jechał do Stanów Zjednoczonych, chciał za wszelką cenę mieć dobre medialne wejście. Codziennie sprawdzał, czy gazety o nim napisały, i wciąż dopytywał się swych amerykańskich asystentów, kiedy w końcu ukażą się czołobitne artykuły, które przecież pojawić się muszą z okazji wizyty takiego geniusza.

Flint jest ewidentnie zapatrzony w ideologa modernizmu, ale też wytyka swojemu bohaterowi błędy i słabości, Jednocześnie łatwo mu je wybacza: megalomanię, arogancję i współpracę z reżimem nazistowskim oraz sowieckim.

Dobrze, że trafiła na nasz rynek książka, w której Le Corbusier jest przedstawiony nie tylko bałwochwalczo, ale też bardziej krytycznie. Jego idee silnie wiązały się z jego epoką, która zachłysnęła się modernizacją, rozwojem i „upraszczaniem" życia. Nie bez powodu Le Corbusier to pseudonim kryjący zbyt długie, burżuazyjnie brzmiące – zdaniem architekta – nazwisko Charles-Édouard Jeanneret-Gris. Epoka ta skończyła się faszyzmem, komunizmem i ludobójstwami. Rzadko wspomina się o kolaboracji Le Corbusiera z nazistami z rządu Vichy oraz flirt z Sowietami, którzy przyjmowali go z honorami w Moskwie.

Anthony Flint dobrze podsumowuje obydwa epizody. Le Corbusier chciał przede wszystkim działać. Wprowadzać zmiany, których polityka, ideologia ani żaden reżim już nie będzie mógł cofnąć. Zapatrzony we własne wizje był gotów budować z samym diabłem.