Pozwana wskazuje, że Sąd Okręgowy w sposób nieuprawniony dokonał rozszerzającego zastosowania przepisu art. 244 KSH do wynagrodzeń członków zarządu sp. z o.o., którzy są jednocześnie jej wspólnikami. Przepis ten uległ bowiem istotnej modyfikacji w stosunku do poprzednio obowiązującego przepisu art. 235 KH, odnoszącego się także do wynagrodzenia. W obecnym stanie prawnym ustalenie wynagrodzenia dla członka zarządu spółki, nawet w przypadku tożsamości personalnej wspólnika i członka zarządu, nie mieści się w zakresie tego przepisu, ponieważ nie ma w nim mowy o uchwałach „dotyczących przyznania wynagrodzenia" członkom zarządu będącym zarazem wspólnikami. Poprzednio obowiązujący Kodeks Handlowy przewidywał takie wyłączenie wspólnika od głosowania przy powzięciu uchwał w tym przedmiocie. Jednakże zastrzeżenie dotyczące „przyznania wynagrodzenia" nie znalazło odzwierciedlenia w obecnie obowiązującym art. 244 KSH. Przepis ten stanowi wyjątek od zasady głosowania nad uchwałami przez wszystkich wspólników, przeto powinien być on interpretowany w sposób ścisły. Zawarty w art. 244 KSH katalog przyczyn wyłączających wspólnika od głosowania jest więc zamknięty i wbrew zapatrywaniu Sądu I instancji, nie obejmuje uchwał dotyczących przyznania wspólnikowi (jako członkowi zarządu) wynagrodzenia.
Sąd Okręgowy dopuścił się również naruszenia dyspozycji art. 247 § 2 KSH. Po pierwsze, jak pozwana wyżej wskazała – sprawy dotyczące wynagrodzenia członków zarządu nie są sprawami osobowymi w rozumieniu art. 244 KSH. Tym samym zaskarżona uchwała nr 5 nie musiała być głosowana w głosowaniu tajnym. Natomiast nawet jeśliby przyjąć, że zaskarżona uchwała miała charakter osobowy, nie sposób uznać, że samo uchybienie art. 247 § 2 KSH stanowi naruszenie przepisów prawa, powodujące nieważność podjętej uchwały. Orzecznictwo sądów powszechnych zwraca uwagę, że sposób głosowania nad uchwałą określa formę jej podjęcia, nie zaś jej treść merytoryczną. Wprawdzie ochronna rola tego sposobu głosowania bezpośrednio służy zapewnieniu podjęcia uchwały o treści oddającej rzeczywisty stan poglądów wymaganej większości głosujących i dlatego uchybienie formie głosowania uznaje się za stwarzające domniemanie faktyczne, że wadliwość formalna miała wpływ na treść podjętej uchwały, jednak ocena musi każdorazowo uwzględniać konkretne okoliczności występujące w sprawie. Nieprawidłowe jest stanowisko, że samo uchybienie art. 247 § 2 KSH stanowi naruszenie przepisów prawa, powodujące nieważność podjętej uchwały, bez konieczności badania wpływu tego uchybienia na jej treść. (zob. wyrok SN z 22.4.2016 r., II CSK 441/15, Legalis nr 1482776). Tymczasem w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy nie zbadał wpływu uchybienia na treść zaskarżonej uchwały. Wszak wspólnicy głosujący nad uchwałą nr 5 przedstawili rzeczywisty stan poglądów wymaganej większości głosujących. Skoro bowiem w 2015 r. pozwana spółka osiągnęła wynik finansowy – lepszy o 26,4% , brak było podstaw do uznania, że wspólnicy głosujący nad uchwałą nie wyrazili w głosowaniu wolnej woli odnośnie do przyznania nagród dla członków zarządu w kwotach po 41 800 zł.
W konsekwencji powyższego, Sąd I instancji w sposób nieuprawniony przyjął, że uchwała nr 5 podjęta 8.7.2016 r. na Walnym Zgromadzeniu Wspólników jest nieważna jako sprzeczna z ustawą, co uzasadnia wydanie przez Sąd Okręgowy wyroku kasatoryjnego w przypadku uznania braku przesłanek do zmiany zaskarżonego wyroku.
W tym stanie faktycznym i prawnych niniejsza apelacja jest uzasadniona i wnosi się o jej uwzględnienie.
adwokat
Franciszek Paluszak
(podpis)
Załączniki:
1) odpis apelacji, 2) dowód uiszczenia opłaty od apelacji w wysokości 2000 zł.
Komentarz:
Wartość przedmiotu zaskarżenia
Wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie to 41 800 zł. Uchwała przyznająca członkom zarządu spółki nagrody za poprawę wyniku finansowego i osiągnięcia związane z pełnionymi w 2015 r. obowiązkami ma bowiem charakter majątkowy. Wartość przedmiotu zaskarżenia nie będzie miała wpływu na dopuszczalność zaskarżalności wyroku sądu I instancji apelacją. Natomiast powinna być wzięta pod uwagę przy składaniu skargi kasacyjnej. Wartość przedmiotu zaskarżenia nie ma też wpływu na wysokość opłaty od apelacji – ta jest bowiem stała – art. 29 pkt 3 KSCU.
1. Oznaczenie rodzaju pisma i oznaczenie zaskarżonego wyroku
Środek zaskarżenia został oznaczony zgodnie z wymaganiami wynikającymi z art. 368 § 1 pkt 1 KPC, tj. jako apelacja pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy z 29.11.2016 r. w sprawie o sygn. akt VI GC 313/16. Pozwana wprawdzie nie musiała wskazywać, że jest to „apelacja pozwanej" – jednakże nie stanowi to błędu, a jedynie pozwoli sądowi na szybsze ustalenie strony skarżącej.
2. Zakres zaskarżenia
Pozwana zaskarżyła wyrok w całości, tj. zarówno w zakresie merytorycznego rozstrzygnięcia, jak i w odniesieniu do kosztów procesu.
3. Zarzuty
Zarzuty podniesione przez skarżącą w niniejszej sprawie dotyczą zarówno naruszenia przepisów postępowania poprzez nierozpoznanie istoty sprawy przez Sąd I instancji, jak i naruszenia prawa materialnego. Z nierozpoznaniem istoty sprawy w rozumieniu art. 386 KPC mamy do czynienia w sytuacji, gdy sąd nie zbadał podstawy materialnoprawnej dochodzonych roszczeń, jak też skierowanych przeciwko nim zarzutów merytorycznych, tj. nie odniósł się do tego, co jest przedmiotem sprawy, uznając, że nie jest to konieczne z uwagi na istnienie przesłanek materialnoprawnych, czy procesowych unicestwiających dochodzone roszczenie[1]. Taką sytuację mamy w przedmiotowej sprawie – Sąd Okręgowy uznał bowiem, że nie ma potrzeby przeprowadzenia postępowania dowodowego i przyjął a priori, że wobec braku zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda za sporne urządzenia, pozwany nie ma podstaw do uzyskania prawa własności tych urządzeń.
4. Wnioski apelacji
Pozwana wniosła o zmianę wyroku na zasadzie art. 386 § 1 KPC, bowiem zarzuca zaskarżonemu wyrokowi jedynie obrazę przepisów prawa materialnego. Tym samym brak jest podstaw do żądania uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Wszak art. 386 § 4 KPC zawiera zamknięty katalog przesłanek możliwości uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania sądowi I instancji. W przedmiocie kosztów, pozwana wniosła o ich zasądzenie za I i II instancję w wysokości przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r., bowiem sprawa została wszczęta po 1.1.2016 r.
5. Powołanie nowych faktów i dowodów
W przedstawionym stanie faktycznym pozwana kwestionuje jedynie treść merytorycznego rozstrzygnięcia sądu I instancji, nie powołując się na żadne nowe fakty ani dowody. Powtórnemu badaniu przez sąd odwoławczy oraz merytorycznej ocenie poddane zostaną jedynie fakty ustalone przez sąd I instancji oraz postępowanie dowodowe przeprowadzone przez ten sąd.
6. Odpis apelacji wraz z załącznikami
Wobec tego, że pozwana nie powołuje się na nowe fakty i dowody, co oznacza, że wraz z apelacją składa się jedynie odpis jedynie z dowodem uiszczenia opłaty od apelacji.
7. Opłata od apelacji
Apelacja jako pismo procesowe podlega opłacie na zasadzie art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU. Artykuł 29 pkt 3 KSCU w zw. z art. 18 ust. 2 KSCU od apelacji w sprawie o stwierdzenie nieważności uchwały zgromadzenia wspólników przewiduje opłatę stałą w wysokości 2000 zł. Sprawa dotyczy uchylenia jednej uchwały, przeto opłata wynosić będzie 2000 zł. W przypadku żądania uchylenia większej liczby uchwał – opłata od apelacji stanowiłaby iloczyn liczby zaskarżonych uchwał oraz kwoty 2000 zł przysługujący od każdej uchwały.
