Jedną z funkcji uchwał poszerzonych składów Naczelnego Sądu Administracyjnego jest ujednolicanie orzecznictwa w sprawach, w których zapadają odmienne rozstrzygnięcia. Uchwały poszerzonego składu NSA są wiążące dla innych sądów administracyjnych. Związanie takie może mieć charakter bezpośredni (uchwałą podjętą w związku z pytaniem sądu administracyjnego w konkretnej sprawie jest związany pytający skład orzekający, co wynika z art. 187 § 2 p.p.s.a.) lub też pośredni – uchwała taka jest wiążąca dla wszystkich innych sądów administracyjnych (choć niektórzy przedstawiciele nauki prawa zauważają też, że skutek ten tak naprawdę nie dotyczy NSA[1]). Fakt związania tymi uchwałami wynika z art. 269 § 1 p.p.s.a., bowiem jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi tegoż sądu.
W tym kontekście ciekawe zagadnienie pojawia się po raz pierwszy w uchwale siedmiu sędziów NSA z 19 grudnia 2016 r. (II FPS 3/16). Zwróćmy uwagę na sentencję uchwały:
1. W sprawach opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi przepis art. 6q ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2016 r. poz. 250 ze zm.) wyłącza stosowanie przepisu art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 ze zm.).
2. Wykładnia dokonana w uchwale wiąże od dnia jej podjęcia.
Pominę w tym miejscu rozważania dotyczące zasadniczego przedmiotu uchwały (tj. opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi), skupię się natomiast na aspekcie procesowym, tj. pkt 2 sentencji uchwały. Jest to bowiem pierwsza i jedyna uchwała zawierająca tego typu stwierdzenie w sentencji (wniosek z przeszukiwania Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych[2]).
