W filmie „Złoto dla Francuzów”, pokazującym drogę Francji do mistrzostwa świata 1998, najbardziej wartościowe są nagrania z szatni. Oglądając je, można się pomylić, kto był selekcjonerem – Aimé Jacquet czy Didier Deschamps? Obecny trener kadry, a ówczesny kapitan drużyny poucza Zinedine Zidane’a, mobilizuje zespół, udziela rad młodym.
Czytaj także: Francja-Belgia: Thierry Henry - francuski łącznik
Deschamps był taki zawsze – ustawiał każdy zespół, dyrygował. Brał na siebie nie tylko ciężar gry, ale i organizacji drużyny. „Więcej niż piłkarz” – napisała o nim „L’Equipe” podczas zwycięskich dla Francji mistrzostw Europy w 2000 roku.
W artykule zarzucono nawet Deschampsowi, że gra w kadrze ze względu na zdolności przywódcze, bo jego gasnące już umiejętności piłkarskie nie pomagają drużynie. Kapitan obraził się, przestał udzielać wywiadów i jeszcze na Euro postanowił zakończyć karierę reprezentacyjną. Ale francuski dziennik miał sporo racji.
Deschamps jako piłkarz zdobył mnóstwo trofeów – mistrzostwo świata i Europy, Puchar Europy z Olympique Marsylia i Juventusem Turyn, mistrzostwo Francji i Włoch, ale po latach widzi się w nim raczej dobrego ducha drużyny, a nie wyjątkowego piłkarza. Złośliwy Eric Cantona powiedział o nim kiedyś, że był „podawaczem bidonów”.
