Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Michał Gabriel-Węglowski: Architektura bezpieczeństwa
Najlepsze procedury nie rozwiną skrzydeł bez przemyślenia, jak korzystać z nich efektywnie.
Bezpieczeństwo państwa składa się, to truizm, z dwóch wymiarów: zewnętrznego i wewnętrznego. W szerokim znaczeniu na stabilność kraju wpływają nie tylko czynniki zwykle i logicznie utożsamiane z bezpieczeństwem (np. wojsko), ale też siła gospodarki, struktura demograficzna, nakłady na naukę i innowacyjność, dystrybucja dochodu narodowego zapobiegająca zbytnim nierównościom społecznym etc.
Niemniej o zabezpieczeniu zewnętrznym przesądzają w pierwszej kolejności sprawna, nowoczesna siła militarna, profesjonalne służby wywiadowcze oraz siła oddziaływania politycznego przede wszystkim przez sprawną dyplomację. Bezpieczeństwo wewnętrzne gwarantuje triada funkcjonalna: skuteczne zwalczanie przestępczości i ochrona porządku publicznego, za którą odpowiada przede wszystkim policja i inne służby śledcze; ochrona systemu demokratycznego i instytucji państwa przed działaniami destabilizującymi, jak szpiegostwo, nielegalny lobbing i agentura wpływu, ekstremizm i terroryzm polityczny, gdzie głównym czynnikiem przeciwdziałania są służby specjalne oraz wymiar sprawiedliwości w obszarze prawa karnego, sprawowany przez sądy i przynajmniej w teorii przez Trybunał Stanu. Pierwsza i druga płaszczyzna częstokroć się zazębiają, a efekt działania służb powinien znajdować swój finał w sprawie karnej. Jednocześnie na tych trzech polach rozpięta jest działalność prokuratury, którą ustawodawca nie od dziś wyposażył w bardzo szerokie i istotne kompetencje na każdym z nich.
Pozostało 86% artykułu
