b. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty).
Ponadto, próg dokumentacyjny, odnoszący się do wartości transakcji lub innych zdarzeń (bazowy próg transakcyjny to 50 tys. euro), należy odnosić osobno do każdego rodzaju transakcji lub innego zdarzenia. Podatnik nie ma obowiązku sumowania ich wartości w celu określenia obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej. Jeżeli główne parametry transakcji, istotne z punktu widzenia cen transferowych (takie jak np. istotne funkcje, aktywa, ryzyka, a także sposób kalkulacji ceny, istotne warunki płatności, itd.), są do siebie zbliżone, to poszczególne przepływy pieniężne powinny być agregowane do jednego rodzaju transakcji lub jednego rodzaju zdarzenia (zob. minister finansów w interpretacji ogólnej z 24 stycznia 2018 r., DCT.8201.1.2018).
... w przypadku zakładu
Zgodnie z art. 25a ust. 5a ustawy o PIT oraz art. 9a ust. 5a ustawy o CIT, zasady dokumentowania transakcji lub innych zdarzeń stosuje się odpowiednio do nierezydentów prowadzących działalność przez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład, w tym także w zakresie transakcji pomiędzy tymi podatnikami, a ich zagranicznym zakładem, położonym na terytorium Polski, przypisanych do tego zagranicznego zakładu.
W interpretacji ogólnej (DCT. 8201.5.208) minister finansów stwierdził, że progi podmiotowe, a także progi transakcyjne należy odnosić do przychodów lub kosztów podatnika będącego nierezydentem, ale jedynie w zakresie, w jakim przychody te lub koszty przypisane są do jego zagranicznego zakładu położonego na terytorium Polski. Progów nie stosuje się zatem do przychodów lub kosztów generowanych w całości przez podatnika będącego nierezydentem, tj. jednostkę macierzystą wraz z jej wszystkimi zagranicznymi zakładami położonymi w różnych państwach, ale jedynie do tych, które zostały wygenerowane przez podatnika w wyniku działalności jego zakładu zagranicznego, położonego na terytorium Polski. Obowiązkiem dokumentacyjnym nie są objęte wszystkie transakcje jednego rodzaju lub inne zdarzenia jednego rodzaju realizowane przez nierezydenta, a jedynie te, które związane są z jego zagranicznym zakładem położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Odwrotna konkluzja mogłaby prowadzić do nałożenia obowiązku sporządzania dokumentacji podatkowej dla transakcji jednego rodzaju lub zdarzenia jednego rodzaju, co do których nie powstał w Polsce obowiązek podatkowy i co do których podatnik nie ma obowiązku prowadzenia stosownej ewidencji księgowej, np. pomiędzy jednostką macierzystą podatnika będącego nierezydentem a podmiotami powiązanymi będącymi również nierezydentami.
Wreszcie minister finansów trafnie wskazał, że zastosowanie wykładni językowej prowadziłoby do nieuprawnionego wniosku, iż obliczenia progów dla celów dokumentacji cen transferowych należałoby dokonać w odniesieniu do przychodów lub kosztów podatnika będącego nierezydentem. Zastosowanie takiej wykładni zobowiązywałoby zagraniczny zakład położony na terytorium Polski do dokumentowania transakcji jednego rodzaju lub innych zdarzeń jednego rodzaju, które są przeprowadzane bez jego udziału lub do spełnienia nieadekwatnych wymogów dokumentacyjnych, tj. sporządzenia analizy danych porównawczych lub informacji o grupie podmiotów powiązanych. Stanowiłoby to, zdaniem ministra finansów, nadmierne obciążenie dokumentacyjne po stronie zagranicznego zakładu położonego na terytorium Polski, gdyż takie rozliczenia nie mogą być przedmiotem kontroli polskich organów podatkowych.
Kto podpisuje
Oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji podatkowej powinna podpisać osoba upoważniona do reprezentowania zagranicznego zakładu na terytorium Polski. Osoba taka może nie mieć informacji o wszystkich transakcjach realizowanych przez jednostkę macierzystą, a zatem nałożony na nią obowiązek nie mógłby zostać prawidłowo wykonany w związku z brakiem możliwości potwierdzenia kompletności sporządzonej dokumentacji podatkowej.