Tak uznał Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku w decyzji z 15 lutego 2016 r. (DI/100000/43/1498/2015).
Przedsiębiorca zawarł ugodę przed mediatorem, aby byłemu pracownikowi wypłacić odszkodowanie za pracę w godzinach nadliczbowych. Nie uznał roszczeń pracownika, ale zgodził się na wypłatę odszkodowania, aby zakończyć spór. Wniosek do ZUS o wydanie interpretacji dotyczył obowiązku oskładkowania tego świadczenia. Zdaniem przedsiębiorcy, stosując a contrario § 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, od odszkodowania za pracę w godzinach nadliczbowych trzeba naliczyć składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Wskazał, że to odszkodowanie wypłacane pracownikowi na podstawie ugody sądowej stanowi jego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Po przeanalizowaniu stanu faktycznego ZUS podzielił stanowisko wnioskodawcy. Składki na ubezpieczenia społeczne odprowadza się po ustaleniu takiego obowiązku, w sytuacji istnienia tytułu podlegania tym ubezpieczeniom, od podstawy wymiaru składek. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 tej ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem:
- przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia MPiPS z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe,
- wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.
