Praca w święto jest dozwolona jedynie w okolicznościach wymienionych w art. 151[10] kodeksu pracy. Wykonywanie zadań w świąteczne dni dopuszczalne jest w ruchu ciągłym, w pracy zmianowej, przy niezbędnych remontach, w transporcie i komunikacji, w zakładowych strażach pożarnych i w zakładowych służbach ratowniczych, przy pilnowaniu mienia lub ochronie osób, w rolnictwie i hodowli, przy pracach koniecznych ze względu na ich użyteczność społeczną i codzienne potrzeby ludności oraz w systemie pracy weekendowej.
Jednak zakaz handlu w świąteczny dzień (art. 151[9a] k.p.) oznacza, że zatrudniony w placówce handlowej nie może wtedy pracować nawet w sytuacjach określonych w art. 151[10] k.p. – czyli np. przy pracy zmianowej czy w systemie pracy weekendowej. Za złamanie tego zakazu pracodawcy grożą sankcje od inspektora pracy.
Ministerstwo Pracy opublikowało stanowisko dotyczące pojęcia placówki handlowej (DPR-079-578/JS/MF/07). Wskazało, że pojęcie „placówka handlowa" występujące w kodeksie pracy obejmuje wszelkie instytucje i zakłady, których główną działalnością jest działalność handlowa – zarówno hurtowa jak i detaliczna, a więc które kupują wyroby w celu ich sprzedaży. „Placówką handlową" są zatem np. sklepy, stoiska, hurtownie, stragany, stacje paliw, składy węgla, składy materiałów budowlanych, domy towarowe, domy wysyłkowe, biura zbytu. W ocenie MPIPS pojęcie to powinno objąć także nowoczesne formy sprzedawania i kupowania towarów, np. przez internet. Zakaz obejmuje przy tym nie tylko pracowników, którzy uczestniczą bezpośrednio w sprzedaży, ale również np. magazynierów czy osoby sprzątające.
Społecznie użyteczna
Artykuł 150[10] pkt 9 k.p. zawiera niesprecyzowane kryterium dozwolonej świątecznej pracy – tę konieczną ze względu na użyteczność społeczną i codzienne potrzeby ludności. Są to np. prace wykonywane w gastronomii (w restauracjach, barach), w zakładach świadczących usługi dla ludności (m.in. dostawa mediów) czy w podmiotach prowadzących działalność w zakresie kultury (kina, teatry, muzea), oświaty, turystyki i wypoczynku.
Wskazania te są na tyle ogólne i niedokładne, że powstaje ryzyko nadużyć. Ustawodawca nie przewidział zamkniętego katalogu prac społecznie użytecznych. Wymienia jedynie ich rodzaje, zaliczając do nich „w szczególności" te podane w literach b–h pkt 9 art. 151[10] k.p.