Pracodawca, który wysyła pracowników do pracy w innym państwie członkowskim UE w ramach swobody świadczenia usług, musi zapewnić tym osobom płatny urlop wypoczynkowy na poziomie nie niższym niż obowiązujący w państwie przyjmującym (artykuł 3 ust. 1 pkt b Dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady). Od tej zasady Dyrektywa przewiduje pewne wyjątki.
Po pierwsze, ten obowiązek nie ma zastosowania w razie wstępnego montażu i/lub pierwszej instalacji wyrobów na dostawę wyrobów stanowiących nieodłączną część umowy, a które są niezbędne do uruchomienia dostarczonych wyrobów i wykonywane przez wykwalifikowanych i/lub wyspecjalizowanych robotników z przedsiębiorstwa dostawczego, jeśli okres delegowania nie przekracza 8 dni. Wyjątek ten nie ma jednak zastosowania do działań w dziedzinie prac budowlanych wymienionych w załączniku do Dyrektywy 96/71/WE.
Po drugie, przepisy danego państwa członkowskiego mogą wprowadzać dalej idące odstępstwa od obowiązku zapewnienia minimalnego wymiaru urlopu rocznego ze względu na niewielki zakres prac do wykonania. Zatem jeżeli pracodawca deleguje pracownika na stosunkowo krótki okres, warto, żeby sprawdził, czy państwo, do którego wysyła pracownika, wprowadziło takie dodatkowe odstępstwo, i czy zadania, które oddelegowany ma tam wykonać, odpowiadają kryteriom pracy o „niewielkim zakresie". Kryteria te określają poszczególne państwa członkowskie, które wprowadziły taki wyjątek.
Jeżeli pracodawca nie może skorzystać z żadnego wyjątku, musi dostosować wymiar urlopu wypoczynkowego pracownika delegowanego w okresie jego pracy w innym państwie, tak aby nie był mniejszy niż gwarantowany osobom wykonującym stale pracę w tym państwie.
Roczny wymiar
Ustalenie właściwego wymiaru urlopu wymaga porównania przepisów prawa polskiego i państwa przyjmującego, określających roczny wymiaru urlopu. Przy czym proste porównanie liczby dni urlopu należnego w Polsce i za granicą może być mylące z powodu różnic w określeniu wymiaru urlopu.