Znaczne przyczynienie się
Podstawą do odmowy wypłaty świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego jest nie tylko stwierdzenie nietrzeźwości ubezpieczonego w chwili wypadku, ale także i jego znaczne przyczynienie się do powstania wypadku przy pracy. Może się bowiem zdarzyć sytuacja, gdy ubezpieczony wprawdzie był nietrzeźwy, ale nie przyczynił się do powstania wypadku. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 13 lipca 2011 r. (I UK 46/11). Stwierdził wówczas, że jeżeli pracownik wykonuje obowiązki pracownicze w stanie nietrzeźwości, to nie przysługują mu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego tylko wówczas, gdy – będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych – przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku.
Zerwanie związku z pracą
W orzecznictwie obecnie wskazuje się, że stan nietrzeźwości pracownika nie przesądza automatycznie o zerwaniu związku z pracą lub wykonywaniem zadań powierzonych pracownikowi w czasie podróży służbowej. Decydują o tym okoliczności konkretnej sprawy.
Zatem samo wprowadzenie się przez pracownika w stan nietrzeźwości nie może być uznane za zerwanie przez niego związku z pracą, co wyłącza uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 3 ww. ustawy. Do zerwania tego związku nie dochodzi w sytuacji, gdy nietrzeźwy pracownik nie mógł mieć wpływu na zajście wypadku lub gdy istniały istotne współprzyczyny wypadku wskazujące, że bez stanu nietrzeźwości pracownika i tak nie można by uniknąć wypadku.
Tak też podnosił SN w wyroku z 12 kwietnia 2016 r. (I UK 100/15). Podobnie wypowiadał się Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 18 grudnia 2013 r. (III AUa 771/13) wyjaśniając, że o zerwaniu związku z pracą decydują – obok stanu nietrzeźwości – inne okoliczności faktyczne, jak np.:
- brak gotowości pracownika do pracy i niemożność jej świadczenia,
- sytuacja, gdy pracownik w ogóle nie wykonuje pracy lub gdy został odsunięty od pracy przez przełożonego.
